افطاری دادن به برادران مؤمن در ماه مبارک رمضان، از سنت‌های حسنه است که در روایات مورد اهتمام قرار گرفته است، به گونه­ای که در منابع حدیثی باب مستقلی با عنوان «بَابُ اسْتِحْبَابِ تَفْطِیرِ الصَّائِمِ‏ عِنْدَ الْغُرُوبِ بِمَا تَیَسَّرَ وَ تَأَکُّدِهِ فِی شَهْرِ رَمَضَان»؛[1] باب استحباب افطاری دادن به روزه داران، به این مسئله اختصاص یافته است.

 از آن­جا که هر کار نیکی در ماه رمضان پاداش و ثواب آن دو چندان خواهد شد، صلۀ رحم نیز داخل این حکم کلی می­شود، به شرط آن که اولاً: همراه با غبیت برادران ایمانی نباشد، ثانیاً: صلۀ رحم و رفت و آمدهای بعد از افطار، باعث ترک دیگر سنت­های حسنه؛ مانند حضور در نماز جماعت، مجالس سخنرانی و موعظه که معمولا بعد از افطار در مساجد برگزار می­گردد و... نشود.

گفتنی است که افطاری دادن و صله‌ی ارحام، نتیجه‌ی بخش خاصی از روزه نیست، نتیجه روزه چنان‌که قرآن کریم می‌فرماید،[2] تقوای الاهی است. انسان روزه‌دار با تمرین گرسنگی و تشنگی در ماه رمضان، طعم تلخ فقر را خواهد چشید و از حال فقیران و گرسنگان آگاه خواهد شد، و این زمینه‌ای می‌شود تا فرد روزه‌دار در کمک به فقرا و مستمندان توفیق یابد.

برای آگاهی بیشتر در این موضوع: آثار تربیتی روزه، پاسخ ۱۴۸۵۹ را مطالعه کنید.