امام صادق(ع) فرمود: «هر کس پس از نماز صبح و نماز ظهر بگوید: «اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ عَجِّلْ فَرَجَهُمْ، نمی‌میرد تا این‌که حضرت قائم(عج) را درک نماید».[1] و «هر کسی در هر شب جمعه سوره بنی اسرائیل را بخواند نمی‌میرد، تا این‌که حضرت قائم(عج) را درک کند و از یارانش خواهد بود».[2]

احادیث دیگری نیز به همین مضمون از امامان معصوم(ع) وارد شده است. از جمله این‌که امام باقر(ع) می‌فرماید: «هر کس قبل از خواب، همه سوره‌های مسبّحات[3] را بخواند نمی‌میرد تا این‌که امام زمان(عج) را درک کند و هر گاه بمیرد در کنار پیامبر(ص) خواهد بود».[4]

دو نکته در این احادیث باید مورد دقت و توجه قرار گیرد تا معنای آنها به خوبی روشن شود.

اول: در این احادیث؛ سخن از درک امام زمان(عج) است، نه رؤیت و دیدن با چشم ظاهری و یا زنده ماندن تا زمان ظهور آن‌حضرت.

دوم: در ذیل برخی از این احادیث آمده است: «اگر این شخص، بمیرد جایگاهش در کنار پیامبر(ص)، خواهد بود»؛ جمله یاد شده، بیانگر این مطلب است که: زنده ماندن این شخص تا ظهور آن‌حضرت، الزامی نبوده و مورد نظر روایت نیست تا از روایت، استنباط رسیدن به محضر ایشان و دیدن با چشم مادی شود، بلکه ذیل این روایات، مؤیّد همان کلام بزرگان است که گفته‌اند: مراد از درک ایشان، رسیدن به درجه علم و یقین و درک نمودن امامت آن‌حضرت از عمق جان و وجود است؛[5] یعنی کسی که این سوره‌ها را بخواند و به محتوای آنها عمل نماید و یا بر پیامبر اکرم(ص) و آلش از روی ایمان - با توجه به درجات ایمان- درود بفرستد، برایش علم و یقین به امامت امام عصر(عج) حاصل می‌شود و هر گونه شک و شبهه نسبت به این مسئله از دلش بر طرف و زدوده می‌شود.