هر گناهی که انسان مرتکب می‌شود - بویژه اگر گناه‌کار مسلمان باشد و گناه هم از گناهان بسیار زشت محسوب شود – به همان اندازه دچار عذاب وجدان یا همان افسردگی می‌شود؛ دلیلش نیز روشن است؛ چون تعالیم و آموزه‌های شرع مقدس اسلام این کار را منع کرده و این اجازه را نداده که انسان از راه خلاف به خواسته‌های خود برسد.
این مسئله در جوانان به دلیل داشتن فطرت و روح و روان سالم بیشتر نمود پیدا می‌کند؛ لذا وجدان و طینت پاک جوان با این افسردگی به وی اخطار می‌دهد که در مسیری افتاده‌ که سرانجامش تباهی دنیا و آخرت می‌باشد.
در همین راستا مؤمنان واقعی افرادی هستند که این افسردگی بعد از گناه، آنان را به استغفار و توبه واداشته و از اصرار بر گناه پرهیز کنند.[1]
انسان فکر می‌کند که اگر از راه خلاف نیازهای خود را بر طرف کند، باید با نشاط و سر حال باشد، در حالی‌که روح و روان خلاف این‌ را می‌گوید. خود انسان می‌داند که این کار اشتباه است و مخفیانه آن‌را مرتکب می‌شود؛ هر لحظه فکر می‌کند اگر کسی از این کار با خبر شود، چگونه باید برخورد کند؛ آبروی خود و خانواده‌اش چه می‌شود؛ عواقب و اثرات معنوی این کار چیست؟ و... اینها در روح و روان انسان اثر می‌کند و روح آزرده و افسرده می‌شود. در نتیجه با عذاب وجدان روبرو می‌شود.
البته افرادی که به دلیل انجام مستمر گناهان، پرده سنگینی قلبشان را احاطه کرده است، کمتر دچار اینگونه افسردگی‌ها می‌شوند.
برای آگاهی بیشتر این پاسخ‌ها را مطالعه کنید:
راه‌های پاک شدن از گناه، 798
راه‌رهایی از گناه، 5207
توبه از روابط نامشروع، 9481

---