باید توجه داشت؛ قرآن کریم، کتاب انسان‌سازى است و هدف آن، هدایت انسان به سوى کمال و برآوردن نیازهاى بشر در این مسیر است. این هدف، عمدتاً در محورهای اعتقادیات، اخلاقیات و احکام، پی‌ریزى شده است؛ بنابر این، قرآن، کتاب کیهان‌شناسى، زیست‌شناسى، طبابت و ... نیست، بلکه شأنش بالاتر از این معنا است.
اما قرآن می‌تواند عاملى معنوى براى شفاى امراض جسمى و روحی باشد. در این مورد نیز هم خود قرآن اشاره دارد: «وَ نُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ ما هُوَ شِفاءٌ وَ رَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِینَ وَ لا یَزِیدُ الظَّالِمِینَ إِلَّا خَساراً»؛[1] و آنچه از قرآن نازل می‌کنیم (همه مایه) شفا و رحمت براى مؤمنان است و ستمگران را جز خسارت نمی‌افزاید. و هم از اهل بیت عصمت و طهارت(ع) روایات و احادیث متعددى به دست ما رسیده است، ولی با تحقیق و جستجو در منابع حدیثی سفارشی مبنی بر آنچه در پرسش آمده، یافت نشد. و تنها در کتاب‌های مربوط به علوم غریبه و طلسمات چنین چیزی آمده است که نمی‌توان منشأ آن را روایات دانست.
به علاوه؛ شرع مقدس برای جلب محبت و مهربانی میان زن و شوهر آداب و دستوراتی دارد که لازم است یک مسلمان به آنها که جنبه الهی دارند و برآمده از وحی است، پایبند باشد و در زندگی خود اجرا نماید. امام صادق(ع) سفارشات زیر را به هر یک از زن و شوهر ارائه فرموده‌اند:
«مرد در پیوند میان خود و همسرش از سه چیز بی‌نیاز نیست:
1. همدلى با زن تا از این راه محبت و دلبستگى زن را به خود جلب کند.
2. حُسن خلق و متوجه کردن دل زن به سوى خویش با قیافه‌اى که در چشم زن خوشایند باشد.
3. توسعه دادن در معیشت همسر.
زن هم در ارتباط میان خود و همسر همدلش از سه خصلت بی‌نیاز نیست:
1. خویشتن‌داری از هر آلودگى تا دل شوهر در اعتماد به وى در هر خوش و ناخوش مطمئن باشد.
2. مراقب حال شوهر بودن تا اگر لغزشى از او سر زد شوهر با او مهربان باشد.
3. اظهار عشق به شوهر با دل‌رُبایى و زیبا ساختن خویش در چشم وى».[2]
همچنین برای آگاهی بیشتر نمایه‌های زیر را مطالعه کنید:
«وظایف زن و شوهر نسبت به یکدیگر»، سؤال 850
«تقویت علاقه و محبت به همسر»، سؤال 10162
«دوستی یا دوری از زنان»، سؤال 2187  

---