هر چند که دین اسلام مدافع آزادی افراد و جوامع است ولی این آزادی به معنای باز گذاشتن راه انحراف و گمراهی نیست. اسلام مکتبی است که خود را کامل‌ترین دین معرفی کرده و پیامبرش را آخرین پیامبر دانسته و خود را ناسخ همه ادیان آسمانی پیش از خود می‌داند. اسلام و معارف آن، حق است و طبق آیه‌ای از قرآن، «هر کس که غیر از اسلام دین دیگری اختیار کند، از او پذیرفته نخواهد بود».[1] بنابر این، اسلام هر دینی غیر از خود را باطل و غیر قابل قبول می‌داند و از این‌رو؛ باید تا حد امکان از رواج افکار باطل و خلاف حق و حقیقت در بین عموم جامعه اسلامی – که بسیاری از آنان از تخصص کافی برخوردار نیستند – جلوگیری کند و این عین دفاع از حق و حقیقت است،‌مانند آنکه دولتی بخواهد از تبلیغات گسترده و فضاسازی رسانه‌ای مخالفان خود در تبدیل واقعیت‌ها و جعل و نشر اکاذیب جلوگیری کرده و از طرفی به بیان واقعیت‌‌ها بپردازد.
با این وجود، همواره در جامعه اسلامی چنین امکانی وجود داشت که دیگر مذاهب، افکار و نظریات خود را مطرح کنند و از طرف متخصصان دین اسلام، پاسخ خود را دریافت کنند، ولی این امر باید در فضایی علمی و با حضور کارشناسان دینی انجام شود. اسلام در همان مراحل اولیه با سلاح منطق به تبلیغ پرداخته و از طرح نظرات مختلف واهمه‌ای نداشته است ولی انجام این کار در سطح عموم جامعه اسلامی، مناسب نبوده و از باب ترویج راه ضلالت و باطل، ممنوع است.
البته امروزه ادیان گوناگون - و حتی فرقه‌های خودساخته - با استفاده از امکانات مدرن، در فضای مجازی به تبلیغ خود پرداخته و با وجود تمام محدودیت‌ها، دسترسی عموم مردم به اندیشه‌های آنان به سادگی فراهم است و از این رو اندیشمندان اسلامی وظیفه سنگین‌تری جهت دفاع از اصول و ارزش‌های دینی در فضاهای نوین دارند.

---