. محبت به همسر و فرزندان به خودی خود، کار پسندیده‌ای است و منافاتی با محبت به خدا ندارد؛ زیرا در روایات آمده است: «دوستی و محبت نسبت زنان از اخلاق انبیا است».[1]
آنچه در این ارتباط مهم است این است که محبت و دوستی باید در راستای محبت به خدا باشد؛ بدین معنا که چون پروردگار به آن دستور فرمود و اطاعت از دستورات پروردگار، بر بندگان و دوست‌داران حق، واجب است؛ از این‌رو، باید به زن و فرزند نیز محبت نموده و با آنان به نیکی و مدارای در گفتار، کردار و امور عاطفی رفتار نماییم.
البته این تعامل عاطفی و عشق و علاقه نباید به گونه‌ای باشد که انسان را از یاد خدا غافل کند و منجر به فراموشی یاد خدا شود که در این صورت پسندیده نیست. چنان‌که پروردگار حکیم در قرآن کریم می‌فرماید: «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا لا تُلْهِکُمْ أَمْوالُکُمْ وَ لا أَوْلادُکُمْ عَنْ ذِکْرِ اللَّهِ وَ مَنْ یَفْعَلْ ذلِکَ فَأُولئِکَ هُمُ الْخاسِرُون‏.»؛[2] اى کسانى که ایمان آورده‏‌اید! اموال و فرزندانتان شما را از یاد خدا غافل نکند! و کسانى که چنین کنند، زیانکارانند!
2. زهد به معنای حرص نداشتن به دنیا و روی گرداندن از آن و راضی بودن به اندک است.[3]
3. در محبت به همسر و فرزند نیز اگر این محبت در راستای محبت به پروردگار حکیم و به جهت خشنودی آن یگانه محبوب باشد، زهد موضوعیت نداشته و ندارد؛ زیرا زهد کم میلی و قانع بودن به اندک، در امور و مسائل مرتبط با دنیا است، در حالی‌که محبت به زن و فرزند در راستای محبت به پروردگار از امور دنیوی محض نبوده، بلکه گامی مثبت برای رسیدن به درجات اخروی و کسب رضایت پروردگار محسوب می‌‌شود، و چه بسا زهد در محبت به همسر، موجب فروپاشی زندگی و کانون خانواده شود که مبغوض حضرت حق و مخالف یکی از حکمت‌های ازدواج که احساس آرامش زن و شوهر در کنار یکدیگر است، می‌باشد.
بنابراین، بهتر است سیره و روش پیامبر اکرم(ص) و امامان معصوم(ع) را در همسر داری و محبت به همسر و رعایت حقوق همسر الگوی خود قرار داده و برخی از مسائل عرفانی و خاص را به امور خانوادگی و روزمره سرایت ندهیم.
برای اطلاع بیشتر ر.ک، سؤال 850.

---