قرآن کریم در توصیف زندگی دنیا می‌فرماید: «وَ مَا الْحَیاةُ الدُّنْیا إِلاَّ لَعِبٌ وَ لَهْوٌ وَ لَلدَّارُ الْآخِرَةُ خَیْرٌ لِلَّذینَ یَتَّقُونَ أَ فَلا تَعْقِلُون»؛[1] زندگى دنیا، چیزى جز بازى و سرگرمى نیست! و سراى آخرت، براى آنها که پرهیزکارند، بهتر است، آیا نمى‌‌‏‌اندیشید؟!
این آیه در حقیقت ادامه آیه قبلی است که در آن به بیان زندگی دنیوى و اخروى و مقایسه بین آن‌دو پرداخته است. در آیه قبل به خسران و زیان منکران معاد و رستاخیز اشاره کرده، می‌فرماید: «آنها که ملاقات پروردگار را انکار کردند مسلما گرفتار زیان شدند». سپس براى بیان موقعیت زندگى دنیا در برابر زندگى آخرت چنین مى‌‏گوید: «زندگى دنیا چیزى جز بازى و سرگرمى نیست»؛ زیرا که این زندگى چیزى جز یک سلسله عقاید اعتبارى و اهداف موهوم نیست، و چون «لعب» هم عبارت است از سرگرمى به موهومات، بنابر این دنیا نیز یک نوع «لعب» خواهد بود. و از آن‌جا که زندگی دنیوی انسان را از اهداف والای حیات اخرویش که حیات حقیقى و دائمى است بازمى‏‌دارد، و لهو هم چیزى است که آدمى را از اهداف مهمش غافل می‌کند، در نتیجه دنیا هم نوعى لهو است.
به بیان دیگر، تشبیه زندگى دنیا به بازى و سرگرمى از این نظر است که بازی‌ها و سرگرمی‌ها معمولاً کارهاى توخالى و بى‌اساس‌اند که از متن زندگى حقیقى دورند، نه آنها که در بازى پیروز مى‌‏‌شوند، پیروزند و نه آنها که شکست مى‏‌خورند، شکست خورده‌اند؛ زیرا پس از پایان بازى همه چیز به جاى خود بازمى‌‏گردد. بسیار دیده مى‌‏شود که کودکان دور هم مى‌‏نشینند و بازى را شروع مى‏‌کنند؛ یکى را «امیر» و دیگرى را «وزیر» و... اما ساعتى نمى‌‏گذرد که نه خبرى از امیر است، نه وزیر. یا در نمایشنامه‏‌هایى که به منظور سرگرمى انجام مى‌‏شود صحنه‌‏هایى از جنگ یا عشق یا عداوت مجسم مى‌‏گردند، اما پس از ساعتى از هیچ‌کدام خبری نیست.
دنیا به نمایشنامه‏‌اى مى‌‏ماند که بازیگران آن، مردم این جهان‌اند، و گاه این بازى کودکانه حتى عاقلان و افراد فهمیده را به خود مشغول مى‌کند، اما چه زود پایان این سرگرمى و نمایش اعلام مى‌‏گردد.
بنابر این آنها که تنها به دنیا دل بسته‌‏اند و جز به آن فکر نمی‌کنند، در حقیقت کودکان هوس‌بازى هستند که یک عمر به بازى و سرگرمى پرداخته و از همه چیز بى‌‏خبر مانده‌‏اند!.
قرآن کریم، سپس زندگانى سراى دیگر را با زندگی دنیا مقایسه کرده می‌فرماید: «سراى آخرت براى افراد با تقوا بهتر است، آیا اندیشه و تعقل نمى‌‏کنید؟!؛ زیرا حیاتى است جاویدان و فناناپذیر، در جهانى وسیع‌تر و سطح بسیار بالاتر، در عالمى که سر و کار آن با حقیقت است نه مجاز؛ و با واقعیت است نه خیال؛ در جهانى که نعمت‌هایش با درد و رنج آمیخته نیست، و سراسر نعمت خالص است بى‏‌درد و رنج. به بیان دیگر، چرا سرای آخرت خیر است آن هم تنها براى پرهیزکاران؟ دلیلش این است که زندگی آخرت حیاتى است حقیقى و ثابت، و درک این واقعیات، با توجه به مظاهر فریبنده دنیا، براى غیر اندیشمندان ممکن نیست؛ لذا روى سخن در پایان آیه به چنین افراد شده است. و چنین حیاتى جز براى متقین دست نمى‌‌‏دهد؛ از این جهت فرمود: «براى متقین خیر است».
هشام بن حکم، از امام موسى بن جعفر(ع) نقل می‌کند: «اى هشام خداوند عاقلان را اندرز داده و نسبت به آخرت علاقه‌مند ساخته است. فرمود زندگى دنیا جز بازى و سرگرمى نیست، و سراى آخرت براى افراد با تقوا بهتر است، آیا فکر و عقل خود را به کار نمى‌‏اندازید؟^[2]
گفتنی است؛ هدف این آیه و آیات مشابه، مبارزه با وابستگى و دلبستگى به مظاهر جهان ماده و فراموش کردن هدف خلقت است. یعنی این آیات در صدد مبارزه با موانع رسیدن انسان به قرب الی الله هستند. کسانی که برای زندگى دنیا و به دلیل دلبستگی به مال و مقام، آخرت و بازگشت به سوی خدا را تکذیب کردند، و به حکم «حب الدنیا رأس کل خطیئة»،[3] رسالت پیامبران را انکار کردند و در برابرشان به مبارزه برخاستند، و گرنه آنها که دنیا را وسیله‏اى براى سعادت قرار داده‌‏اند، در حقیقت جست‌وجوگران آخرت‌اند، نه دنیا. بنابر این زندگی عاقلانه در دنیا این است که انسان از امکاناتی که خداوند در اختیارش قرار داده، برای رسیدن به تکامل و سعادت دو جهان استفاده کند، نه آن‌که همه همت و تلاش خویش را صرف دنیا کند و از آخرت غافل بماند که در این صورت دچار خسران و ضرر بزرگ شده است. انسان‌های پرهیزکار هر چند که از نعمت‌های پروردگار در دنیا بهره‌مند می‌شوند، اما از دنیاطلبی حداکثر پرهیز و دوری را دارند و تمام سعی و کوشش آنان به زندگی آخرت معطوف است که آن‌جا سرای جاوید است: (ولى هنگامى که) به پرهیزکاران گفته مى‌‏شد پروردگار شما چه چیز نازل کرده است؟ مى‌‏گفتند: خیر (و سعادت) (آرى،) براى کسانى که نیکى کردند، در این دنیا نیکى است و سراى آخرت از آن هم بهتر است و چه خوب است سراى پرهیزکاران.[4]

---