این آیه شریفه، در مقام انتقاد از افرادی است که ولادت حضرت عیسی(ع)، بدون آنکه پدری داشته باشد را دلیل بر آن می‌دانند که عیسی یا خداست و یا فرزند خدا! که قرآن در پاسخ می‌فرماید: «ماجرای خلقت عیسى(ع) توسط پروردگار  همچون ماجرای خلقت آدم(ع) است که او را از خاک آفرید، سپس به او فرمود: موجود باش، او نیز بلافاصله موجود شد».[1]
این استدلال کوتاه و روشن، به این واقعیت می‌پردازد که اگر مسیح(ع) بدون پدر به دنیا آمد، جاى تعجب نیست، زیرا موضوع آفرینش آدم(ع)، از این هم شگفت‌انگیزتر بود، او بدون پدر و نیز بدون مادر پا به جهان گذاشت!  هر کارى در برابر اراده حق، سهل و آسان است تنها کافى است بفرماید: «موجود باش، آن هم موجود می‌شود».
اصولاً این مخلوقات هستند که چون قدرت محدودى دارند، کارها را می‌توان برای آنان آسان و یا دشوار دانست، اما آن‌کس که قدرتش نامحدود است، تقسیم کارها به مشکل و آسان، براى او مفهومى ندارد براى او آفریدن یک برگ، یا آفرینش یک جنگل در هزاران کیلومتر یکسان است، و آفرینش یک ذره خاک با منظومه شمسى، مساوى است.[2]
در ادامه باید گفت که استفاده از فعل حال برای کاری که در گذشته انجام شده با ادبیات عرب سازگار است؛ و گاه متکلم برای تأکید بر واقعی بودن ماجرایی که در زمان ماضى(گذشته) رخ داده، آن را مجازاً به صورت حکایت در زمان حال بیان می‌کند(که گویا هم اکنون و در مقابل چشمان ما، این اتفاق رخ داده است)،[3] و در همین راستا، در آیاتی چون آیه شریفه‌ای که در پرسش از آن یاد شد، ماجرای خلقت آدم(ع) را به گونه‌ای به تصویر کشیده می‌شود که گویا هم اکنون رخ داده است.

---