الف. این سخنان؛[1] تبلیغاتی جهت از بین‌بردن وحدت مسلمانان است؛ چرا که علماى شیعه - با آن‌که در مورد اعتقادات اهل سنت تردیدی ندارند - چنین چیزی را در کتاب‌های خود نمی‌گویند، حتی در موارد بسیاری، اهل سنّت را در کتاب‌هاى خود برادران خویش می‌خوانند و احادیث ائمّه اهل بیت(ع) به حُسن معاشرت با اهل سنّت و دوستى با ایشان تشویق می‌کنند.
معاویة بن وهب می‌گوید: به امام صادق(ع) گفتم: در رفتار خویش با مردم کوى و برزنمان که بر آیین ما نیستند چگونه باشیم؟ آن‌حضرت فرمود: «به پیشوایان خود که از آنها پیروى می‌کنید بنگرید و همان کنید که آنها می‌کنند، به خدا سوگند که ایشان بیماران آنها را عیادت می‌کنند و به تشییع جنازه‌شان می‌روند و به آنها یا بر آنها گواهى می‌دهند و امانتشان را ادا می‌کنند».[2]
عبدالله بن سنان می‌گوید: از امام صادق(ع) شنیدم که می‌فرمود: «شما را به تقواى خدای عزّ و جلّ سفارش می‌کنم و این‌که مردم را بر دوش خود حمل نکنید که خوار می‌شوید. خداوند تبارک و تعالى در قرآن می‌فرماید: با همه مردم به خوبى گفت‌وگو و معاشرت کنید[3]». سپس فرمود: «بیماران ایشان را عیادت کنید و در تشییع جنازه‌شان شرکت کنید و به آنها و بر آنها گواهى دهید و در مساجدشان همراه ایشان نماز گزارید».[4]
شیخ محمّد ابوزهره اعتراف می‌کند که شیعیان به اهل سنّت دوستى می‌ورزند، نه نفرت. او می‌گوید: «هم اکنون امامیه اثناعشرى در عراق یافت می‌شود و شیعیان در عراق، که شمارى نزدیک به نیم دارند، در اعتقادات، نظم، احوال شخصى، ارث، وصیت، اوقاف، زکات و همه عبادات به مقتضاى مذهب اثناعشرى رفتار می‌کنند. بیشتر مردم ایران نیز چنین هستند، و شمارى از شیعیان در سرزمین‌هاى سوریه، لبنان و بسیارى از کشورهاى اسلامى پراکنده‌اند و به همسایگان سنّى خود دوستى می‌ورزند و از کینه‌توزى کناره می‌گیرند».[5]
ب. «عامه» به معنای اکثریت در مقابل خاصه به معنای اقلیت است؛ چون شیعیان همواره در اقلیت بودند و حکومت نیز در دست آنان نبود؛ از این‌رو به اهل سنت، «عامّه» می‌گفتند.[6] به علاوه؛ شیعه تمام اهل سنت را از نواصب نمی‌شمرد و این موضوع کراراً در کتاب‌های شیعی بیان شده است. ر.ک: «معنای ناصبی و سلفی»، سؤال 42958.

---