بنابر تحقیق و جست‌وجو؛ روایتی از پیشوایان معصوم دینی نیافتیم که صریحاً به خوابیدن انسان زنده در قبر سفارش و توصیه کند. امّا با این وجود:
اوّلاً: روایتی نیز نیافتیم که مؤمنان را از چنین کاری بازدارد.
ثانیاً: با توجه به روایات فراوانی که به مؤمنان توصیه می‌کنند تا به یاد قبر و مشکلات آن باشند، می‌توان با کارهایی مانند مشاهده قبور و یا حتی خوابیدن در آنها، دوران بعد از مرگ را تجسم کرد؛ چنان‌که در حدیثی چنین نقل شده است که؛ امام صادق(ع) به ابوبصیر فرمود: «آیا پیش نیامده که ناراحت و اندوهگین و رنجور شوی؟!». ابوبصیر با سوگند، پاسخ مثبت می‌دهد، و سپس حضرت به وى توصیه مى‏فرماید: هرگاه این‏گونه شدى، به یاد مرگ و تنهایى‏ات در قبر باش؛ هنگامی که چشمان ‌پوسیده‌ات بر گونه‏هایت می‌افتد! هنگامی که بندبند بدنت از هم جدا می‌شود! هنگامی که کرم‏ها گوشت تنت را می‌خورند و هنگام جداشدنت را از دنیا! چنین رویکردی تو را وادار می‌کند که کار نیک انجام بدهی و جلوگیری می‌کند از این‌که حریص بر دنیا باشی![1]
طبیعی است که با رفتن به قبرستان و حتی خوابیدن در گور – اگر توانایی روانی آن موجود باشد – بهتر می‌توان به چنین توصیه‌هایی عمل کرد.

---