به نظر می‌رسد در حل این مشکل باید به دو نکته توجه داشت:
1. این‌که بین «مفهوم وجود» و بین «حقیقت عینی وجود» تفاوت و تمایز وجود دارد.[1] حکیمان بر این باورند که «مفهوم وجود» یک امر انتزاعی است؛ و به اصطلاح مفهوم ثانی فلسفی است،[2] که مابازاء ندارد، ولی منشأ انتزاع دارد. اما «حقیقت وجود» از سنخ مفهوم نیست، نه مفهوم اول فلسفی است و نه مفهوم ثانی؛ زیرا اساساً حقیقت وجود همان نفس خارجیت و عین خارجی بودن است، محال است خارج با حفظ وصف خارجیت به ذهن بیاید. درک حقیقت وجود با علم حضوری و شهودی ممکن است، نه با علم حصولی.[3]
2. این‌که محکی مفهوم وجود، اصل ذات و هویت شیء است، نه یک ویژگی هویت خارجی.[4] بنابراین، در این پرسش اولاً: بین «حقیقت وجود» و «مفهوم وجود» خلط شده است. ادله و دلایل اثبات وجود خداوند، یک امر انتزاعی و ذهنی و مفهوم وجود را برای خداوند اثبات نمی‌‌کنند؛ بلکه به دنبال تنبّه دادن به واقعیت خارجی و حقیقت وجود خداوند هستند.[5]
ثانیاً: مفهوم وجود همسان با دیگر مفاهیم دانسته شده است؛ در حالی‌که تشبیه مفهوم وجود به مفاهیمی مانند کمیت و مقدار صحیح نیست؛ زیرا کمیت و مقدار از مفاهیم ماهوی و اولی هستند که هم مابازاء خارجی دارند و هم منشأ انتزاع؛[6] مفاهیم ماهوی از ویژگی «تعینی» یعنی معین، خاص و محدود بودنِ وجودات خارجی انتزاع شده‌‌اند؛[7] اما مفهوم وجود فقط منشأ انتزاع دارد و ما بازاء خارجی ندارد؛ و از ذات هویت شیء انتزاع می‌شود، نه از یک ویژگی خاص موجود.

---