به بادی که از معده به سمت دهان خارج ‌شده، آروغ گفته می‌شود؛[1] در طب قدیم، دلیلش را چیره شدن بلغم،[2] سرد مزاجی، ضعف حرارت معده، زیادی غذا و یا رطوبت زیاد معده دانسته‌اند.[3]
اگر آروغ زدن ناشی از بیماری و غیر قابل پیشگیری و کنترل باشد، نمی‌تواند سرزنشی را درپی داشته باشد؛ چون امر غیر اختیاری قابلیت توصیف به استحباب و کراهت را ندارد، اما آروغ ناشی از پرخوری و نیز خودداری از پایین آوردن صدای آروغ در روایات مورد سرزنش واقع شده است که به برخی از آنها اشاره می‌کنیم:
امام علی(ع) فرمود: ابو جحیفه(وهب بن عبد اللَّه سوائیّ) خدمت رسول خدا(ص) رسید و آروغ می‌زد. پیامبر(ص) به او فرمود: جلوى آروغت را بگیر،(یعنى کمتر بخور)، زیرا بیشتر آنان که در دنیا پر می‌خورند در قیامت گرسنگى می‌کشند، امام(ع) فرمود: ابو جحیفه پس از آن هیچ‌گاه از طعام سیر نخورد تا به خدا پیوست.[4]
پیامبر(ص) فرمودند: «وقتی آروغ می‌زنید، صدایش را به آسمان نرسانید».[5]
بر اساس این روایات و روایات دیگر، فقها حکم به ناپسندی بلند کردن صدای آروغ داده‌اند: «و یکره ... رفع الجشأ الى السماء».[6]

---