به غیر از بول و منی، مایعاتی مانند «مَذْی» از انسان خارج می‌شود.[1] «مَذْی»‏(به سکون ذال و بدون تشدید یاء) به مایع لزجی گفته می‌شود که هنگام ملاعبه و بازی با همسر از آلت تناسلی مردان[2] و یا زنان که با شدت بیشتری است،[3] خارج می‌شود. خروج چنین مایعی هنگام رفتارهای جنسی امری طبیعی بوده و نقص به شمار نمی‌آید؛ زیرا شبیه بزاق و مایعی است که از بینی و یا سینه انسان خارج می‌شود.[4] امامان معصوم(ع) مثل سایر افراد، در جنبۀ بشری مثل دیگر انسان‌ها هستند، و خارج شدن «مذی» و نیز «منی» از آنها، از امور طبیعی و لازم برای انسان است، و ربطی به مقام عصمت آن حضرات(ع) ندارد.[5]

با ذکر این مقدمه باید گفت؛ در حدیث موثقی[6] امام صادق(ع) فرمود: از امام علی(ع) زیاد مذی خارج می‌شد، اما از آن‌جا که از پیامبر(ص) بخاطر وجود حضرت زهرا(س) حیا می‌کرد، مقداد را نزد آن‌حضرت(ص) فرستاد تا از این قضیه سؤال کند. پیامبر(ص) هم فرمودند مشکلی ندارد.[7] یعنی باعث بطلان وضو نمی‌شود.[8]

هم‌چنین امام کاظم(ع) و امام رضا(ع) فرمودند: «از آن‌جا که امام علی(ع) از پیامبر(ص) حیا می‌کرد، به مقداد فرمود که از پیامبر(ص) در مورد کسی که از او «مذی» خارج می‌شود، سؤال بپرسد».[9]

[1]. ر.ک: «عدم نجاست مذی، وذی و ودی»، 1895.

[2]. ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، محقق، مصحح، میر دامادی، جمال الدین،‏ ج 15، ص 274، بیروت، دار الفکر للطباعة و النشر و التوزیع، دار صادر، چاپ سوم، 1414ق.

[3]. طریحی، فخر الدین، مجمع البحرین، تحقیق، حسینی‏، سید احمد، ج 1، ص 388، تهران، کتابفروشی مرتضوی، چاپ سوم، 1375ش.

[4]. شیخ طوسی، تهذیب الاحکام، محقق، موسوی خرسان، حسن، ج 1، ص 17، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق.

[5]. «اعمال کودکانه و مقام عصمت»، 13042؛ «وجود هوای نفس در پیامبران و امامان معصوم(ع)»، 50193.

[6]. مجلسی، محمد باقر، ملاذ الأخیار فی فهم تهذیب الأخبار، محقق، مصحح، رجائی‌، مهدی،ج 1، ص 96، قم، کتابخانه آیة الله مرعشی نجفی، چاپ اول، 1406ق؛ جزائری، سید نعمة الله، کشف الأسرار فی شرح الاستبصار، محقق، مصحح، موسوی جزائری، سید طیب، ‌ج 3، ص 88، قم، مؤسسة دار الکتاب، چاپ اول، 1408ق. موثق بودن این حدیث را بخاطر وجود اسحاق بن عمّار الساباطی فطحی که نزد مشهور ثقه است دانست؛ اما نزد بعضی تضعیف شده است. «حدیث موثّق و شرط حجیت آن»، 78388.

[7]. تهذیب الأحکام، ج‏1، ص 17.

[8]. «نشانه های منی و جنابت در مردان»، 1412؛ «جنابت زنان»، 676.

[9]. تهذیب الأحکام، ج‏1، ص 18.