همان‌گونه که در پرسش بدان اشاره شد، در پاره‌ای از روایات، خوشبختی انسان در برخورداری از برخی مواهب دنیوی معرفی شده است.[1] اما باید به این نکته توجه داشت که معنای این دسته از روایات، آن نیست که اگر فردی در دنیا از چنین مواهبی برخوردار نبود، لزوماً در آخرت نیز از زمره خوشبختان به شمار نخواهد آمد؛ بلکه افراد مؤمنی که بهره کمتری از دنیا دارند، در آخرت از حسابرسی آسان‌تری برخوردار خواهند بود.[2]
امام صادق(ع) فرمود: «در روز قیامت، گروهى از مردم به سمت بهشت‏ حرکت می‌کنند. به آنها گفته می‌شود: شما کیستید؟ گویند: ما فقرا هستیم. به آنها گفته می‌شود: آیا پیش از حسابرسی(می‌خواهید وارد بهشت شوید)؟! فقرا می‌گویند: به ما چیزى ندادید که حساب آن‌را بکشید! خداوند می‌فرماید: آنها راست می‌گویند، به بهشت وارد شوید.[3]
البته این روایت در مورد حسابرسی اموال است، و گرنه واضح است که فرد فقیری که به عنوان نمونه، دیگری را کشته و یا آزارش داده باید از معبر حسابرسی بگذرد.
به هرحال، گرچه خوشبختی واقعی در سرای آخرت است، اما مواهب دنیوی نیز می‌تواند در رسیدن به سعادت آخرت، یاور انسان باشد. رسول خدا(ص) از امام علی(ع) پرسیدند: همسرت را چگونه یافتی؟ امام(ع) پاسخ داد: ایشان یاور ارزش‌مندی در مسیر طاعت پروردگار است. و از حضرت فاطمه(س) همین سؤال را پرسیدند؟ عرض کرد: همسرم شوهر خوبی است.[4]
در این زمینه باید گفت؛ حالت ایده‌آل هر فرد باایمان آن است که هم از خوشبختی دنیا برخوردار باشد و هم از سعادت آخرت.
امام علی(ع) فرمود: «ثروت و فرزند بهره این جهان هستند، و عمل صالح بهره انسان در آخرت است، اما گاهی خداوند هر دوی آنها را در گروهى از مردم جمع مى‏کند».[5] مشابه این روایت از امام صادق(ع) نیز وارد شده است.[6]
این احادیث، تفسیری برای تمام روایات مرتبط با خوشبختی‌های برگرفته از مواهب دنیوی خواهد بود.

---