اگر انسان از روی عمد به کسی ضرری وارد کند، علاوه بر این‌که باید رضایت شخص مقابل را جلب کند، باید از گناهی که مرتکب شده نیز استغفار نماید و این گناه تبدیل به کار مباح نمی‌شود. ولی اگر ضرر رساندن به دیگری از روی سهو صورت گیرد، صرف رضایت فرد متضرر کافی است.
ضمائم:
پاسخ دفاتر مراجع عظام تقلید نسبت به این سؤال، چنین است:[1]
حضرت آیت الله العظمی سیستانی (مد ظله العالی):
خیر، البته اگر ضرر رساندن عمدی باشد استغفار واجب است.
حضرت آیت الله العظمی شبیری زنجانی (مد ظله العالی):
در فرضی که اضرار او حرام بوده باشد باید توبه نیز بنماید.
حضرت آیت الله العظمی صافی گلپایگانی (مد ظله العالی):
اگر متضرر گذشت کند جنبه حرمت تکلیفی با توبه بخشیده خواهد شد.
حضرت آیت الله العظمی مکارم شیرازی (مد ظله العالی):
کار او مباح نمی‌شود و باید توبه کند، ولی حق الناس بر عهده ی او نیست.
حضرت آیت الله العظمی نوری همدانی(مد ظله العالی):
منوط به مقدار صلح و بخشش واقع شده بین طرفین است.
 حضرت آیت الله هادوی تهرانی (دامت برکاته):
1. با بخشش متضرر چیزی بر عهدۀ ضرر زننده باقی نمی‌ماند.
2. وقتی فرد از روی عمد ضرری به دیگری وارد می‌کند، مرتکب فعل حرام شده است و باید توبه کند و توبه‌اش بدین صورت است که ضمن ندامت قلبی، از خدا طلب غفران کند و نیز خسارت وارده را جبران کند. با بخشش متضرر دیگر تکلیفی برای جبران خسارت ندارد و اگر پشیمانی قلبی هم پیدا کند و استغفار هم کند، در واقع توبه‌اش کامل شده است. بنابراین این سخن صحیح نیست که «با بخشش متضرر و ندامت قلبی خودش و استغفار، معلوم می‌شود که آن کار از ابتدا بر وی حرام نبوده است!»
لینک به سایت استفتائات