در برخی عناوین شرعی - اعم از عبادات و معاملات - اموری به عنوان «شرط صحت» مطرح است. این شرط، یا «امر وجودى» است؛ مانند شرط طهارت از حدث در نماز، یا «امر عدمى»‌ است؛ مانند شرط این‌که لباس نمازگزار از حیوان حرام گوشت نباشد، که این قسم را «مانع» نیز مى‌نامند.[1]

بنابراین، «شرط صحت»، اگر امر عدمی باشد،(یعنی صحت عبادت یا معامله مشروط به فقدان آن چیز باشد)، آن را «مانع» و یا «مانع صحت» می‌گویند.

[1]. ر.ک: جمعى از مؤلفان، مجله فقه اهل بیت(ع)، ج ‌47، ص 192، قم، مؤسسه دائرة المعارف فقه اسلامى، چاپ اول، بی‌تا.