بر اساس آموزه‌های دینی و آیات و روایات فراوان، برخی از رفتارهای انسان باعث می‌شود که خدا به کردارهای نیک و یا به ظاهر نیک او توجهی نکند و به اصطلاح، اعمال انسان حبط شود.

در یکی از این روایات که از رسول خدا(ص) نقل است، حضرتشان فرمودند: «گروهی روز قیامت می‏آیند که دارای رفتارهای نیکی به اندازه کوه‌ها هستند؛ اما خداوند برای آنها هیچ ارزش و اعتباری در نظر نخواهد گرفت و دستور می‏دهد تا آنان را روانه جهنم کنند!

سلمان پرسید: آنان چه کسانی هستند؟! پیامبر(ص) فرمود: گروهی که نماز بپا می‏داشتند، روزه می‏گرفتند، و شب‌زنده‌داری نیز می‏کردند، ولی هنگامی‌ که مال حرامی بر آنها عرضه می‏شد، به سرعت آن‌را می‏ربودند! مؤمن واقعی کسی است که از مال خود می‌بخشد و از مال دیگران پرهیز می‌کند».[1]

در بررسی سندی باید گفت؛ مانند بسیاری از روایات مشابه که مؤلفان کتب، ضرورتی برای ذکر سند نمی‌دیدند، این روایت نیز از نظر سند، مرفوع بوده و سلسله سندی برای آن ذکر نشده است؛ اما از آن‌جا که محتوای آن منافاتی با آموزه‌های دینی نداشته و مفهوم آن در روایات دیگری نیز ذکر شده است، روایتی قابل پذیرش خواهد بود و شامل افرادی خواهد بود که به ظاهر دین‌مدار بوده و بسیاری از شعائر دینی را نیز انجام می‌دهند؛ اما در برابر وسوسه‌های مادی و دنیایی توان مقاومت نداشته و حاضرند به هر قیمت و به ناحق به مالی دست یابند، مقامی را تصاحب کنند و ... .

[1]. ورام بن أبی فراس، مسعود بن عیسی، تنبیه الخواطر و نزهة النواظر المعروف بمجموعة ورام، ج 1، ص 61، قم، مکتبة الفقیه، چاپ اول، 1410ق؛ دیلمی، حسن بن محمد، ارشاد القلوب إلی الصواب، ج 1، ص 191، قم، الشریف الرضی، چاپ اول، 1412ق.