اطعام نمودن و غذا دادن به برادران دینی از کارهایی است که در اسلام مورد تأکید قرار گرفته و برای آن اجر و پاداش فراوانی قرار داده شده است. اما متن موجود در پرسش، تلفیق و خلط دو روایتی است که هر کدام دارای خاستگاه مخصوص به خود هستند که ما هر دو روایت را بیان و خاستگاهشان را روشن می‌‌کنیم:
در یک روایت، اجر و پاداش اطعام نمودن و غذا دادن به برادران دینی به طور مطلق و بدون مقید شدن به زمان یا مکان خاص، بیان شده است ‌که امام صادق(ع) می‌‌فرماید: «مَنْ أَطْعَمَ أَخَاهُ فِی اللَّهِ کَانَ لَهُ مِنَ الْأَجْرِ مِثْلُ مَنْ أَطْعَمَ فِئَاماً[1] مِنَ النَّاسِ‏ قُلْتُ وَ مَا الْفِئَامُ مِنَ النَّاسِ قَالَ مِائَةُ أَلْفٍ مِنَ النَّاسِ.»؛[2] کسی که برادرش را برای رضای خدا اطعام نماید، پاداشش برابر پاداش کسی است که صد هزار نفر از مردم را اطعام نموده است.
در این روایت، پاداش اطعام نمودن یک نفر، برابر با پاداش اطعام صد هزار نفر از مردم ذکر شده است، نه صد هزار پیامبر و شهید و... .
اما در روایت دیگری از آن امام(ع)، اطعام و افطاری دادن در زمان خاص بیان شده است که پاداش آن نیز خاص است. و آن زمان خاص، روز «غدیر» است که به «عید الله اکبر» تعبیر شده است، امام صادق(ع) می‌‌فرماید: «... و مَنْ فَطَّرَ مُؤْمِناً کَانَ لَهُ ثَوَابُ مَنْ أَطْعَمَ فِئَاماً وَ فِئَاماً وَ لَمْ یَزَلْ یَعُدُّ حَتَّى عَقَدَ عَشَرَةً ثُمَّ قَالَ أَ تَدْرِی مَا الْفِئَامُ قُلْتُ لَا قَالَ مِائَةُ أَلْفٍ وَ کَانَ لَهُ ثَوَابُ مَنْ أَطْعَمَ بِعَدَدِهِمْ مِنَ النَّبِیِّینَ وَ الصِّدِّیقِینَ وَ الشُّهَدَاءِ وَ الصَّالِحِینَ فِی حَرَمِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ سَقَاهُمْ‏ فِی یَوْمٍ ذِی مَسْغَبَة»؛[3] کسی که در روز عید غدیر یک مؤمن را افطاری دهد، پاداش و ثواب آن همانند پاداش کسی است که ده فئام (گروه) از پیامبران و صدیقین و شهدا و صالحین را در حرم خدا اطعام و سیراب نموده باشد. سپس امام به مخاطب فرمود آیا دانستی فئام چیست؟ گفت نه، حضرت فرمود، فئام یعنی صد هزار».
از این روایت به دست می‌آید کسی که یک نفر را در روز عید غدیر، افطار و اطعام نماید، پاداش او برابر با پاداش اطعام نمودن و سیراب نمودن یک میلیون از پیامبران و صدیقان و شهدا و صالحان در غیر روز غدیر است.

---