حضرت عبّاس بن علی(ع)، جلوه عشق و ایثار، تبلور رادمردى، صفا و وقار، و تجسّم شجاعت، شهامت و کرامت است. او در میان حماسه آفرینان کربلا و شهیدان تاریخ، چنان جایگاه بلند و والایى دارد که امام سجاد(ع) در باره‌اش می‌فرماید: «براى عبّاس، نزد خدای تبارک و تعالى، منزلتى است که همه شهدا در روز قیامت، به او رَشک می‌برند».[1] از امام صادق(ع) روایت شده است: «عمویمان عبّاس بن علی، تیزبین بود و ایمانى استوار داشت. همراه ابا عبد اللّه الحسین(ع)، جهاد کرد و نیکو از آزمایش به در آمد و به شهادت رسید».[2]
او از آغاز قیام امام حسین(ع)، همراه و همدل ایشان و در هنگامه نبرد کربلا، پرچمدار سپاه او بود.[3] عبّاس(ع)، در روزهاى سخت محاصره امام حسین(ع) و یارانش، مسئولیت آب‌رسانى سپاه امام حسین و کودکان را بر عهده داشت.[4]
روایاتی که در منابع قابل استناد حدیثی و تاریخی شیعه و سنی درباره شهادت حضرت عباس بن علی(ع)، نقل شده است، بر دو دسته‌اند:
الف. یک دسته می‌گویند؛ شهادت حضرت عباس(ع) در راه رساندن آب به کام‌هاى خشکیده کاروان حسینی بوده است. این گزارش، -با کمی اختلاف در نقل- مشهور منابع شیعه است.[5] برای نمونه؛ شیخ مفید در «الإرشاد» این‌گونه نقل می‌کند:
دشمنان، بر حسین(ع) حمله بردند و بر لشکرش، غلبه کردند. تشنگى بر او شدّت گرفت. بر سیل بَندِ فرات، بالا رفت تا خود را به آب برساند و برادرش عبّاس(ع)، پیشِ رویش بود. سواران ابن سعد، راه بر او گرفتند. در میان آنان، مردى از بنى دارِم بود که به آن سواران گفت: واى بر شما! میان او و فرات، حائل شوید و آب را در اختیارش نگذارید.
حسین(ع) گفت: «خدایا! او را تشنه بگذار!».
دارمِى، خشمگین شد و تیرى به سوى حسین(ع) انداخت که بر زیر گلویش نشست. حسین(ع)، تیر را بیرون کشید و دستش را زیر گلویش گرفت. کفِ دستانش از خون، پُر شد. آنها را پاشید و سپس گفت: «خدایا! از آنچه با پسر دختر پیامبرت می‌کنند، به تو شکایت می‌کنم». سپس به جایگاه خود، باز گشت، در حالى که تشنگی‌اش، شدّت یافته بود.
دشمنان، گِرد عبّاس(ع) را گرفتند و او را از امام حسین، جدا کردند. حضرت عبّاس نیز به تنهایى با آنها جنگید تا به شهادت رسید.[6]
ب. بنابر دسته دیگر؛ وقتی امام حسین(ع) تشنه شد، و او را از آب، باز داشته بودند، حضرت عباس(ع) مَشکى گرفت و به همراه برادرانش -عثمان، جعفر و عبدالله- به سوى آب، روان شد. و همراه آنها می‌جنگید تا این‌که مَشک را از آب، پُر کرد و آن‌را به تنهایى بر دوش کشید و براى حسین(ع) آورد، اما برادرانش در این نبرد، به خاطر آب، کشته شدند. عبّاس بن على(ع)، باقى ماند و پیشِ روى حسین(ع) می‌جنگید و هر کجا حسین(ع) می‌رفت، همراهش بود تا آن‌که شهید شد. بر اساس این نقل؛ حضرت عباس هم هنگام آب آوردن جنگید و هم در هنگام تنهایی امام حسین(ع) یاور او بود تا به شهادت رسید. این نقل در برخی از منابع اهل سنت آمده است: 
1. عبّاس، فرزند على(ع)، را سقّا می‌نامند و کنیه‌اش را ابو قِربَه (صاحب مَشک) می‌دانند. او در کربلا، همراه حسین(ع) بود. حسین، تشنه شد. عبّاس، مَشکى بر گرفت و برادران تنی‌اش، پسران على: عثمان، جعفر و عبد اللّه، در پى او رفتند. برادرانش، پیش از او کشته شدند و او، مَشک پُر از آب را براى حسین برد و حسین، از آن نوشید. سپس عبّاس بن على، پس از برادرانش و با حسین، کُشته شد.[7]
بخشی از این نقل با نقل‌های مشهور فراوانی که ناظر به شهادت امام حسین(ع) با لبان تشنه است همخوانی ندارد.
2. هنگامى که عبّاس بن على(ع)، این [وضعیت تشنگی] را دید، به برادرانش: عبد اللّه، جعفر و عثمان، پسران على ـ که بر او و پسرانش درود باد ـ و مادر همگى آنها اُمّ البنین عامِرى از آل وحید بود، گفت: «پیش‌قدم شوید ـ فدایتان شوم ـ و از سَرورتان، حمایت کنید تا به پاى او جان دهید». آنان، همگى پیش‌قدم شدند و پیش روىِ حسین(ع)، با سر و گلوى خود، از او محافظت کردند.
هانى بن ثُوَیب حَضرَمى، به عبد اللّه بن على، حمله بُرد و او را کُشت. سپس به برادرش جعفر بن على حمله بُرد و او را نیز کُشت.
و یزید اَصبحى نیز عثمان بن على را با تیر زد و کُشت. سپس به سوى او رفت و سرش را جدا کرد و نزد عمر بن سعد آمد و به او گفت: به من، پاداش بده!
عمر گفت: برو از امیرت (یعنى عبید اللّه بن زیاد) بگیر!
عبّاس بن على(ع)، باقى ماند و پیشِ روى حسین می‌جنگید و هر کجا حسین(ع) می‌رفت، همراهش می‌رفت تا آن‌که کشته شد.[8]
همچنین در تاریخ طبرى نقل شده است؛ حضرت عباس بن علی(ع) در غیر ماجرای آوردن آب نیز نبردهایی داشته است:
«عمر بن خالد، جابر بن حارث سلمانى، سعد، غلام عمر بن خالد و مُجَمّع بن عبد اللّه عائِذى در آغاز جنگ، به پیکار برخاستند و با شمشیرهایشان، به سوى دشمنان، یورش بردند و وقتی به میان آنها فرو رفتند، سپاهیان به سوى آنها حمله کردند و آنها را میان گرفته، از یارانشان جدا کردند. عبّاس بن على(ع)، به آنان حمله کرد و ایشان را از دست دشمنان نجات داد. آنان، [از حلقه دشمن] زخمى، بیرون آمدند...».[9]

---