زينب(س) دختر علی بن أبی‌طالب، مادرش فاطمه(س) دختر رسول خدا(ص)، همسر عبد الله بن جعفر بود. وی از عبد الله دارای پنج فرزند به نام‌های: علی، عون اكبر، عباس، محمد و أم كلثوم بود.[1]
مطابق گزارش شیخ مفید دو تن از فرزندان حضرت زینب(س) در کربلا همراه امام حسین(ع) بودند:

عبد اللَّه بن جعفر[2] (شوهر زينب) دو فرزند خود عون و محمد را نزد امام حسین(ع) فرستاد و نامه‌ای نيز به وسيله آن دو براى آن‌حضرت فرستاد كه در آن چنين نوشته بود: «اما بعد تو را به خدا قسم می‌دهم، زمانی مرا خواندى از اين سفر برگرد؛ زيرا من از اين راهى كه بر آن می‌روى بر تو ترسناكم از اين‌كه هلاكت تو و پريشانى خاندانت در آن باشد، و اگر امروز تو از ميان بروى روشنایى زمين خاموش خواهد شد؛ زيرا تو
چراغ فروزان راه يافتگان و آرزو و اميد مؤمنان هستى، و به راهى كه می‌روى شتاب مكن تا من به دنبال اين نامه خدمت شما برسم و السلام».[3]
عبد اللَّه(اين نامه را فرستاد و از آن سو) به نزد عمرو بن سعيد (حاکم مکه) رفته از او درخواست كرد امان­نامه براى امام حسين(ع) بفرستد و او را آرزومند سازد كه از اين راه باز گردد، عمرو بن سعيد نامه‌ای براى آن ‌حضرت نوشت و در آن نامه او را اميدوار به نيكى و صله كرد و بر جانش امان داد، و آن نامه را به وسيله برادرش يحيى بن سعيد فرستاد، پس يحيى و عبد اللَّه بن جعفر به آن حضرت رسيده و پس از آن‌كه پسران خود را فرستاده بود (خود نيز آمده) و نامه عمرو بن سعيد را به او دادند و در بازگشت آن ‌حضرت تلاش بسيار كردند، سيد الشهداء(ع) فرمود: «من رسول خدا(ص) را در خواب ديدم و مرا به آنچه به دنبال آن می‌روم دستور فرمود»، آن دو گفتند: آن خواب چه بوده؟ امام(ع) فرمود: «آن‌را براى كسى نگفته و نخواهم گفت تا خداى خويش را ديدار كنم»، پس همين كه عبد اللَّه بن جعفر از بازگشت آن ‌حضرت نااميد شد به دو فرزند خود عون و محمد دستور داد امام حسین(ع) را همراهی کنند و در ركابش شمشير زنند، و خود با يحيى بن سعيد به مكه بازگشت‏.[4]
و در نهایت این دو فرزند زینب و عبدالله بن جعفر در کربلا به درجه رفیع شهادت نائل شدند.[5]

[1]. کاتب واقدی، محمد بن سعد‏، الطبقات الکبری‏، ج ‏8، ص 340، دار الکتب العلمیة، بیروت، چاپ دوم، 1418ق.
[2]. درباره عبد الله بن جعفر ر.ک: «همراهی نکردن عبدالله بن جعفر از امام حسین(ع)»، سؤال 15064؛ «قبر عبدالله جعفر»، سؤال 9852؛ «زینب و عبدالله بن جعفر»، سؤال 11708.
[3]. شیخ مفید، الإرشاد فی معرفة حجج الله على العباد، ج ‏2، ص 68 - 69، كنگره شيخ مفيد، قم‏، چاپ اول‏، 1413ق‏.
[4]. همان، ص 69.
[5]. همان، ص 125؛ طبرسی، فضل بن حسن، اعلام الوری بأعلام الهدی، ج ‏1،ص 476، مؤسسه آل البیت(ع)، قم، چاپ اول، 1417ق.