حضرت داوود(ع) از پیامبران بزرگ بنی‌اسرائیل است که در سرزمین «بیت لحم» فلسطین، دیده به جهان گشود.  قرآن کریم به پیامبری داوود(ع) و نزول وحی بر آن‌حضرت و داشتن کتابی آسمانی، تصریح دارد، آن‌جا که خطاب به پیامبر اسلام(ص) می‌فرماید: «ما به تو وحى فرستادیم؛ همان‌گونه که به نوح و پیامبران بعد از او وحى فرستادیم و (نیز) به ابراهیم و اسماعیل ... و به داوود هم زبور دادیم».

«زبور» و یا همان کتاب آسمانی داوود(ع)، حاوی معارف توحیدی، معاد و یاد مرگ، تذکر و اتمام حجت، دستورهای تربیتی و رفتاری و... بود.

داوود نبی(ع) و سپس فرزندشان سلیمان(ع)، علاوه بر مقام نبوت، دارای حکومت ظاهری قدرتمندی نیز بوده و در راستای احیای عدالت گام برمی‌داشتند.

این پیامبر بزرگ صدایی بسیار زیبا داشت و بهترین صنعت آهنگری آن زمان نیز از جانب خدا به او هدیه داده شده بود. همچنین ایشان از «بکّاؤون» و یا «بسیار گریه‌کنندگان» به شمار آمده است.

ایشان با بیوه یکی از فرماندهانش به نام «اوریا» ازدواج کرد، اما برخی گزارش‌های نادرستی که در این زمینه وجود دارد، مورد تأیید نیست.