حضرت یعقوب(ع) پسر حضرت اسحاق(ع) و نوه حضرت ابراهیم(ع) و برادر حضرت اسماعیل(ع) است. نام مادرش «رفقا بنت بتوئیل بن ناحور بن آزر» بوده و مهم‌ترین لقب او «اسرائیل» است که معانی مختلفی در مورد این لقب اعلام شده است.

یعقوب(ع) از پیامبران بزرگ الهی و سر سلسله قوم «بنی‌اسرائیل» به شمار می‌آید که به آنان «آل یعقوب» نیز گفته می‌شود.

بر اساس آنچه از گزارش‌های قرآن کریم برداشت می‌شود، یعقوب(ع) صاحب شریعت و آیین جدیدی نبوده، بلکه حضرتشان  همان مکتب‌ توحیدی‌ جدّش ابراهیم(‌ع) را تبلیغ می‌کرد.

قرآن کریم همچنین یعقوب(ع) را یکی از اولیای برگزیده، بنده‌ای عبادت‌پیشه و صالح و امامی صاحب دانش و  دارای صبر جمیل و  فردی باگذشت معرفی می‌کند.

یکی از اتفاقات مهم زندگی یعقوب(ع) که قرآن به صورت مفصل بدان پرداخته، داستان جداشدن فرزندشان یوسف(ع) از آن‌حضرت است.

یعقوب(ع) بعد از ده‌ها سال جدایی از یوسف(ع) و بعد از شنیدن خبر سلامتی او  عازم مصر (محل سکونت و فرمانروایی فرزندش) رفته و هفده سال در آن‌جا زندگی کرد و سرانجام در سن 140، 147، یا ۱۷۰ سالگی در همانجا از دنیا رفت و بر اساس وصیتش، یوسف(ع) پیکر ایشان را به سرزمین فلسطین برده و در کنار قبر ابراهیم(ع) و اسحاق(ع) واقع‌ در مَکفیله‌ (واقع در شهر الخلیل) دفن کرد.