«حمد» در لغت به معنای «ستایش کردن» و در برابر ذم به معنای «نکوهش کردن» است.

ستایش کردن حقیقی، نوعی عمل و کردار است که نشانه‌هایش می‌تواند در گفتار نیز ظاهر شود، اما سخن تنها را نمی‌توان مدحی واقعی دانست. آدمی چیزی یا کسی و یا عملی و واقعه‌ای را ستایش می‌کند که از آن خوشنود و راضی شده باشد. پس ستایش، حاصل خشنودی و رضایت و یک عمل وجودی است. وقتی که از کسی راضی می‌شویم، او را دوست می‌داریم و همین دوستی است که ما را به مجموعۀ واحدی از اعمال و گفتار و حالات و صفات نسبت به آن فرد می‌رساند که سراسر تصدیق و احترام و تسلیم است و این حمد کامل است.

هرچه معرفت انسان بالاتر رود بیشتر پی می‌برد که هرگونه ستایشی جز برای خدا محکوم به بطلان است؛ چون همه خوبی‌ها از خداوند وجود یافته‌اند؛ بنابراین بزرگ‌ترین حمدها از آن خداوند است و خداوند مرجع اصلی هرگونه ستایش بوده، و این معنای «الحمد لله» است؛ یعنی تمام ستایش از آن خداوند است.

دو نام مشهور پیامبر اسلام(ص) یعنی «محمد» و «احمد» و نیز واژه‌های قرآنی دیگری چون «حمید»، «محمود» و ... نیز از ریشه «حمد» می‌باشند.

همچنین یکی از مشهورترین نام‌های اولین سوره قرآن کریم که خواندن آن در هر نماری لازم است، «سوره حمد» با 7 آیه می‌باشد که با مراجعه به «بخش قرآن» در پایگاه می‌توانید پاسخ‌های مرتبط با هر آیه آن را ذیل همان آیه ملاحظه فرمایید.