مرگ عبارت است از: قطع علاقه‌ی روح از عالم طبیعت و سفر کردن به دنیایی دیگر.

در ارتباط با «مرگ» نکاتی قابل گفتن است:

1 . در فرهنگ قرآن همان‌گونه که حیات و زندگی، امری وجودی است، مرگ هم امری وجودی بوده و به معنای  نیستی و نابودی مطلق نیست، بلکه انتقال از نشئه‌ای به نشئه دیگر است که در آنجا زندگی انسان به گونه‌ای دیگر ادامه می‌یابد.

2 . با این وجود گاه از مرگ، تعبیر از «هلاکت»، «فنا» و ... می‌شود که البته این به معنای نابودی مطلق نبوده بلکه به معنای نابودی جسم مادی است.

3 . انسان‌ها بعد از مرگ و تا برپایی قیامت، در دنیایی به نام دنیای برزخ به سر می‌برند.

4 . همانگونه که قرآن از انسانهایی که دنیا را وداع گفته‌اند با نام «مرده» یاد می‌کند، گاهی این واژه را برای زمانی مورد استفاده قرار می‌دهد که انسان‌ها هنوز پا به عرصه وجود نگذاشته‌اند.

5. در این کتاب مقدس، به سرزمین‌های بی آب و علف و غیر حاصلخیز نیز سرزمین مرده گفته می‌شود.

6 . خداوند گاه افراد مرده‌دلی که به ظاهر زنده‌اند را نیز با عنوان «مرده» مخاطب قرار می‌دهد.

7 . فرشتگانی تحت مدیریت فرشته مقربی به نام «عزرائیل» و یا «ملک الموت» وظیفه قبض روح انسان‌ها را بر عهده دارند.

8 . در نهایت، مرگ برای تمام موجودات و برای هر چیزی قابل تصور است، جز خدا که چون واجب الوجود است‌،‌ تصور «مرگ» در مورد او بی‌معناست.