یکی از مباحث مهم اصول فقه، اصول عملیه است و اصل «استصحاب» در میان این اصول از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است.

«استصحاب» از ماده «صحب» در لغت به معنای همراه داشتن است. حکم به استمرار آنچه از گذشته وجود داشته بود، در اصطلاح فقیهان «استصحاب» نامیده می‌شود. به دیگر سخن، استصحاب یعنی رعایت وضع یقینی سابق که بعداً در بقای آن شک پدید آمد.

در توضیح این تعریف باید گفت؛ هرگاه بقای حکم یا موضوعی که قبلاً وجودش یقینی بود، مورد تردید واقع شود، بنابر حکم شارع، آن حکم و آثار شرعی مترتّب بر وجود واقعی‌اش را باید باقی نگه‌داشت. بر اساس تعریفی که برای استصحاب شد، جريان استصحاب مشروط به چند چیز است: 1. یقین سابق، 2. شک در بقاى حالت سابق. 3. وحدت متعلّق يقين و شک یعنی شک دقیقا در همان موضوعی رخ داده باشد که یقین به آن داشتیم.