«لعن» در لغت به معنای راندن و دور کردن از خوبی به همراه غضب است. لعن اگر از طرف خداوند باشد، در آخرت به معنای عقوبت و مجازات و در دنیا به معنای بسته‌شدن راه رحمت و توفیق الهی است. و اگر لعن از طرف انسان باشد به معنای دعا و نفرین و درخواست بر ضرر غیر است.

خدای متعال در قرآن کریم در موارد متعددی گروهی را لعن و نفرین كرده است؛ مانند ابلیس، کافران، ظالمان و آزار دهندگان پیامبر(ص) و این خود دلیلی بر اصل مشروعیت لعن است. با رجوع به سنت نبوی و سیره‌ی اهل‌بیت(ع) شاهد آنیم که آن بزرگواران تعبیر «لعن» و مشتقات آن‌را در موارد بسیاری به‌کار برده‌اند.

با این وجود توصیه شده که در مواردی حتی از دشنام دادن به دشمنان خداوند نیز بپرهیزیم تا از پیامدهای منفی آن دور باشیم.

سبّ، فحش، توهین و ... همگی واژه‌هایی به معنای نفرین و دشنام بوده و تا حدودی با «لعن» تشابه معنایی دارند، اما تفاوت‌هایی نیز میان آنها وجود دارد که در برخی کتب لغت به آنها اشاره شده است.