2870
«تقیّه» در لغت به معناى پرهیز و جلوگیری از ورود ضرر و زیان است؛ و در اصطلاح، اظهار صلح و آشتى است، هرچند در باطن بر خلاف آن عمل شود.
تقیه یک نوع تاكتیک حساب شده براى حفظ نیروهاى انسانى و هدر ندادن جان و مال و آبروی افراد مؤمن برای موضوعات كم اهمیت محسوب می‌شود. به همین دلیل تقیه قبل از آن‌كه یک برنامه‌ی اسلامى باشد، یک روش عقلانی و منطقی براى همه‌ی انسان‌هایى است كه در حال مبارزه با دشمن نیرومندى بوده و هستند.
تقیه از موضوعاتی است که ریشه در کتاب و سنت دارد و موافق با وظیفۀ مکلّف و حکم ثانوى است، هرچند مخالف با حکم اوّلى باشد. تقیه در حقیقت نوعی پنهان‌کاری برای حفظ نیروهای مؤمن از متلاشی شدن به دست مخالفان، حفظ توان عناصر مؤمن برای شرایط حساس و سرنوشتساز، حفظ اسرار و خط مشی‌ها و برنامهها از قرارگرفتن در اختیار دشمن و ... است.
برحسب موارد و موقعیت‌های مختلف، تقیه گاهى واجب و گاهى حرام و زمانى مباح است. تقیه‌ی واجب، در صورتى است كه بدون فایده مهمى جان انسان به خطر بیفتد، اما در جایى كه موجب ترویج باطل و گمراه ساختن مردم و تقویت ظلم و ستم شود حرام و ممنوع است.
