7070
معاویه فرزند ابی‌سفیان و هند از افراد سرشناس قریش بود که با کنیه‌ی «أبو عبدالرحمن» نیز شناخته می‌شد. مشهور مورّخان تولد او را پنج سال قبل از بعثت دانسته‌اند.
ابوسفیان پدر معاویه و نیز هند مادرش از مخالفان سرسخت پیامبر گرامی اسلام(ص) بودند و خود او نیز در چنین محیطی رشد یافت. معاویه به همراه پدر، مادر و برادرش بیست سال بعد از ظهور اسلام و در زمان فتح مکه، به ناچار اسلام آوردند، و در گروه اجتماعی «مسلمة الفتح» یا «مسلمانان بعد از فتح مکه» قرار گرفتند.
معاویه و پدرش جزو «مؤلّفة قلوبهم» بودند که پیامبر(ص) برای مماشات با آنان به هر یک، صد شتر از غنائم جنگی بخشید.
البته ام حبیبه خواهر معاویه راه خود را از خانواده‌‌اش جدا کرده بود و قبل از فتح مکه به اسلام گرویده و به همسری پیامبر(ص) نیز برگزیده شده بود.
معاویه، نخستین فردی بود که ساده‌زیستی زمام‌داران اسلامی را تغییر داد، به اندازه‌ای که خلیفه‌ی دوم در سفرش به شام او را کسرای عرب! نامید. او حدود بیست سال تنها بر شامات حکومت کرد و پس از آن نیز حدود بیست سال دیگر حکمران تمام سرزمین اسلامی شد.
وی اگرچه مدتی حافظ مرزهای اسلامی در مقابل رومیان بود، اما علیه خلافت بر حق امام علی(ع) و فرزندشان امام حسن(ع) دست به شورش برداشت. صحابیان بزرگی؛ مانند عمار بن یاسر و حجر بن عدی را به شهادت رساند، در جعل احادیث تلاش بسیار کرد و در نهایت زمام‌داری مسلمانان را به فرزند خوش‌گذران خود یزید تحویل داد که جنایاتی؛ نظیر شهادت امام حسین(ع) و غارت مدینه را آفرید.
معاویه در سال 60 قمری از دنیا رفت.
