عبدالله بن ابی‌قحافة(عثمان) بن عامر بن عمرو بن کعب، با کنیه‌ی ابوبکر، از صحابیان برجسته رسول خدا(ص) بود که بعد از رحلت حضرتشان حکومت را به دست گرفت.

او از قبیله‌ی بنی‌تَیم بن مُرّه (یکی از تیره‌های قریش) بوده و مادرش اُمّ الخیر سَلْمی نام داشت که دختر صخر بن عمرو بن کعب بود.

بر اساس برخی گزارش‌ها، وی سه سال بعد از عام الفیل به دنیا آمد. شغل وی در روزگار جاهلیت، بازرگانی بود. او همچنین در نسب‌‌شناسی سررشته داشت و در میان قریش، فردی مورد احترام بود.

در مورد زمان اسلام آوردن ابوبکر گزارش‌‌های متفاوتی وجود دارد که برخی وی را از اولین مسلمانان دانسته، اما گزارش‌های دیگری حاکی از آن است که او بعد از پنجاه نفر مسلمان شد.

ابوبکر در مکه و مدینه با پیامبر(ص) بود و در هجرت پیامبر(ص)‌به مدینه و پنهان شدن حضرتشان در غار ثور، او تنها همراه ایشان بوده که آیه 40 سوره توبه نیز در همین ارتباط نازل شد. همچنین او در بسیاری از غزوه‌‌ها و سرایای روزگار پیامبر(ص) شرکت داشت. در یک رخداد، صدای ابوبکر و عمر در کنار پیامبر(ص) بلند شد که آیه دوم سوره حجرات در این زمینه نازل شده و صحابه را از بلندکردن صدا در کنار حضرتشان منع کرد.

البته شأن نزول برخی آیات دیگر را نیز در مورد ابوبکر گزارش کرده‌اند، اما دو آیه یاد شده، آیاتی است که گزارش آن در منابع فریقین وجود داشته و مورد پذیرش تمام مسلمانان است.

پس از رحلت پیامبر اسلام(ص) تعداد اندکی از مسلمانان با نادیده گرفتن ماجرای غدیر و تأکیدهای پیامبر(ص) بر جانشینی امام علی(ع)، در سقیفه بنی ساعده جلسه‌ای تشکیل داده و بدون مشورت با دیگر مسلمانان، ابوبکر را به عنوان خلیفه‌ی مسلمانان برگزیدند. حمله به منزل حضرت زهرا(س) و پس گرفتن فدک از آن‌حضرت، در زمان خلافت ابوبکر انجام شد. بر اساس برخی گزارش‌ها، وی در اواخر عمر خویش از این رفتارها پشیمان شده بود، اما این پشیمانی سودی نداشت و نتوانست حکومت ظاهری را به امام علی(ع) و زندگی و فدک را  به حضرت زهرا(س) برگرداند.

ابوبکر پس از حدود دو سال و چند ماه حکومت، بر اثر بیماری در هفتم، یا بیست و دوم جمادی الآخر سال ۱۳هجری در سن ۶۳ سالگی درگذشت.

ابوبکر چندین فرزند داشت که از میان آنان، دخترش عایشه یکی از همسران حضرت پیامبر(ص)‌ و پسرش محمد، بزرگ‌شده و  از یاران برجسته امام علی(ع) بود.