1873
حجاج بن یوسف ثقفی با کنیه‌ی ابومحمد، از فرمانروایان دست‌نشانده خاندان اموی در منطقه‌ی حجاز و عراق و از دشمنان سرسخت شیعیان و اهل‌بیت(ع) بود. پدرش یوسف بن حکم ثقفی از سران و اشراف قبیله‌ی ثقیف بود که با بنی‌مروان روابط دوستانه داشت و همین رابطه، زمینه‌ساز ورود حجاج به حکومت و قدرت شد.
بر اساس برخی گزارش‌ها حجاج از نظر ظاهری اندامی کوچک و چهره‌ای زشت داشت، اما در خطابه و سخنوری فردی توان‌مند بود.
وی به پاس خدماتی که به عبدالملک بن مروان کرد، از سوی او ابتدا به فرمانداری مکه و سپس مدینه، طائف، یمن، و یمامه و در نهایت عراق منصوب شد. حجاج از حاکمانی بود که از کشتار و خون‌ریزی هیچ واهمه‌ای نداشت و در همین راستا شیعیان و کسانی را که از امام علی و اهل‌بیت(ع) برائت نمی‌جستند را به شهادت می‌رساند.
این حاکم خون‌آشام سرانجام پس از بیست سال حکومت بر عراق، در سال 95 هجری از دنیا رفت. وی هنگام بیماری و در آستانه‌ی مرگش به جانشین خود(یزید بن مسلم) وصیت کرد که او را مخفیانه دفن کند و قبرش را محو نماید، تا مردمی که از ظلم و ستم او در امان نبوده، و طبیعتا از مرگ او شادمان می‌شوند، او را نبش قبر نکنند.
