حیات و زندگی، هدیه‌ی ارزش‌مندی است که از طرف پروردگار به انسان داده شده است. این هدیه، در واقع فرصتی است که انسان با کمک آن بتواند به بالاترین درجات کمال دست یافته و خود را برای زندگی جاوید اخروی آماده سازد. فردی که خودکشی می‌کند، با دستان خود اقدام به فرصت‌سوزی کرده و سوختن او در آتش، نتیجۀ مستقیم همین فرصت‌سوزی است، همان‌گونه که اگر فردی، بی‌مهابا خود را در آتش بیفکند، سوختن بدن او نتیجۀ مستقیم رفتار نامناسبش خواهد بود.

این تفکر که انسان، مجاز به از بین بردن حیات خود است، در واقع نشانۀ انحراف از عقل و فطرت انسانی و نوعی بیماری است که باید درمان گردد و امروزه در دنیا مراکزی برای درمان این نوع بیماری تأسیس شده است و پزشکان از راه‌های مختلف روان‌شناسانه، در پی درمان این نوع بیماران هستند.

دین مبین اسلام نیز که همۀ دستوراتش براساس عقل و فطرت و واقعیت است، خودکشی و سلب حیات از خود، را ممنوع و غیر مشروع دانسته است.