دو آیه در سوره مریم وجود دارد که هر دو یک معنا دارند، اما یکی سلام خداوند بر حضرت یحیی (ع) بوده و دیگری سلام حضرت عیسی (ع) بر خود است:
1. «وَ سَلَامٌ عَلَیْهِ یَوْمَ وُلِدَ وَ یَوْمَ یَمُوتُ وَ یَوْمَ یُبْعَثُ حَیًّا»؛[1] سلام بر او، آن روز که تولّد یافت، و آن روز که می‌میرد، و آن روز که [در قیامت] زنده برانگیخته می‌شود!
2. «وَ السَّلَامُ عَلىَ‏َّ یَوْمَ وُلِدتُّ وَ یَوْمَ أَمُوتُ وَ یَوْمَ أُبْعَثُ حَیًّا»؛[2] و سلام [خدا] بر من، در آن روز که متولّد شدم، و در آن روز که می‌میرم، و آن روز که [در قیامت] زنده برانگیخته خواهم شد!».
اما در علت تفاوت کلمه سلام در دو آیه (یکی به صورت نکره و دیگری به صورت معرفه)، مفسران احتمال داده اند که "سلام" در داستان یحیى -که به صورت نکره (یعنى بدون الف و لام) آمده- دلالت بر نوع خاصی از سلام دارد و در قصه عیسی که با الف و لام آمده، جنس و عمومیت را مى‏رساند و مطلق سلام مورد نظر می باشد».[3]
پس از آن جایی که خداوند سلام اوّل را بیان داشته و آن را به صورت نکره آورده نشان از این می دهد که نوع خاصی از سلام مورد نظر بوده است. اما در سلام دوم که خود عیسی بیان کننده سلام است و با الف و لام آمده نشان از عمومیت این سلام دارد.