قرآن ماه را به عنوان نور معرفی می‌کند؛ نور به معنای مایه‌ی روشنایی است، چه روشنایی او ذاتی و از خودش باشد، یا از دیگری وام گرفته باشد؛[1] شهری که میلیون‌ها منبع نوری در آن وجود دارد را نمی‌توان تاریک دانست و دلیل آورد که منشأ این نورها، نیروگاهی هسته‌ای می‌باشد که صدها کیلومتر دورتر است!

از این‌رو مقصود از آیه‌ی شریفه‌ی «وَجَعَلَ الْقَمَرَ فِیهِنَّ نُورًا وَجَعَلَ الشَّمْسَ سِرَاجًا»[2] این است که در میان میلیاردها میلیارد ستارگان عالم هستی، غیر از خورشید، این تنها کره‌ی ماه است که مایه‌ی روشنایی برای ساکنان زمین است. به بیان دیگر، ماه نور هفت آسمان نیست و حتی آیه نمی‌خواهد بگوید که خورشید نیز برای هفت آسمان و تمام عالم هستی کاربرد دارد، بلکه مراد آیه آن است که در میان این هفت آسمان، خورشید و ماه بیشترین کارکرد را برای ساکنان زمین دارند.

[1]. ر. ک: «تفاوت نور و ضیاء»، 19636.

[2]. «و ماه را در میان آسمان‌‌ها مایه‌ی روشنایى، و خورشید را چراغ فروزانى قرار داده است». نوح، 16.