جستجوی پیشرفته
بازدید
6106
آخرین بروزرسانی: 1399/11/05
خلاصه پرسش
در روایتی اعلام شده است که برخی افراد در قیامت، باید سی‌صد هزار سال را در انتظار شفاعت باشند. در این مدت، آنان دارای چه سرنوشتی هستند؟
پرسش
آیا این حدیث «...... من لا تلحقه شفاعتنا إلا بعد عذاب ثلاثمائة ألف سنة»، دارای اعتبار سندی است؟ در قیامت سی‌صد هزار سال چگونه محاسبه می‌شود؟ و در این مدت مؤمن گناه‌کار در کجا قرار دارد؟ و بر او چه می‌گذرد؟ و آیا این مسئله شامل همه‌ی گنه‌کاران می‌شود؟
پاسخ اجمالی

ابتدا باید گفت که نوعی از زمان نیز برای دنیای آخرت و قیامت متصور است و این موضوع در آیاتی مانند آیه 47 سوره حج و آیه 4 سوره معارج بدان اشاره شده است.[1]

از طرفی در روایات، توصیه شده است که مؤمنان به امید شفاعت و نجات از عذاب جهنم از انجام وظایف دینی خود سرباز نزنند، چون ممکن است در برزخ، حسابرسی قیامت و یا حتی مدتی در دوزخ دچار بخشی از عذاب الهی بشوند، هرچند در نهایت، مشمول شفاعت خواهند شد.

روایت موجود در پرسش نیز در همین زمینه است:

امام علی(ع) در پاسخ به سؤال شخصی که از ایشان در مورد مرگ پرسیده بود، فرمود: «مرگ برای انسان‌‌ها به سه صورت تصور می‌شود: یا نوید به نعمت‌هاى جاودان الهی است، یا خبرى است به عذاب همیشگى، و یا اندوهگین نمودن و ترسانیدن است. کار شخص «محتضر» مبهم است؛ زیرا نمی‌داند جزو کدامیک از این سه گروه خواهد بود؛ اما انسانى که دوست‌دار و مطیع ما باشد، به نعمت‌‌هاى جاودان نوید داده شده، و دشمنانى که با ما سر ستیز دارند، عذاب ابدى در پیش خواهند داشت. اما کسی که وضعیتش معلوم نیست و نمی‌داند سرانجامش چه خواهد شد، مؤمنى است که به زیان خود زیاده‌روى نموده و مشخص نیست سرانجامش به کجا خواهد کشید. خبر مبهم و ترسناکى به او می‌رسد، ولى خداوند هرگز او را با دشمنان ما برابر نخواهد کرد و به شفاعت ما او را از جهنم بیرون می‌آورند. پس کار نیک انجام دهید و از خدا اطاعت کنید. مطمئن نباشید و سزاى گناه را از طرف خدا ناچیز نشمارید؛ زیرا شفاعت شامل حال «اسراف‌کنندگان» نخواهد شد، مگر بعد از سی‌صد هزار سال».[2]

این روایت به دلیل وجود محمد بن قاسم جرجانی(گرگانی) در سلسله سندش، از نگاه رجالی روایتی ضعیف ارزیابی می‌شود،[3] اما از لحاظ محتوا - حتی اگر با برخی روایات دیگر نیز همخوان نباشد - پذیرش آن، مخالف با آموزه‌های کلی دینی نیست. در این روایت؛ عقوبت اسراف بر نفس، بسیار بزرگ به شمار آمده و مجازات آن، سی‌صد هزار سال تحمل عذاب اعلام شده است، اما به محل عذاب اشاره نشده؛ از این‌رو می‌تواند شامل عذاب در برزخ، قیامت و دوزخ باشد؛ و همان‌گونه که بیان شد سرانجام افراد باایمان واقعی اما گناه‌کار، بهشت خواهد بود.[4]

 


[1]. «روزهایی برابر با 1000 سال یا 50000 سال»، 3255.

[2]. شیخ صدوق، معانی الاخبار، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، ص 288، قم، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول،1403ق. «فَاعْمَلُوا وَ أَطِیعُوا لَا تَتَّکِلُوا وَ لَا تَسْتَصْغِرُوا عُقُوبَةَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فَإِنَّ مِنَ الْمُسْرِفِینَ مَنْ لَا تَلْحَقُهُ شَفَاعَتُنَا إِلَّا بَعْدَ عَذَابِ ثَلَاثِمِائَةِ أَلْفِ سَنَة».

[3]. علامه حلى، حسن بن یوسف‏، رجال العلامة الحلی‏، ص 256، نجف اشرف، دار الذخائر، چاپ دوم، 1411ق؛ حلی، حسن بن علیّ بن داود، الرجال، محقق، مصحح، بحرالعلوم، محمدصادق‏، ص 510، تهران، دانشگاه تهران‏، چاپ اول، 1342ش.

[4]. «راه‌های پاک شدن از گناه»، 798؛ «شفاعت در قیامت»، 440.

نظرات
تعداد نظر 0
لطفا مقدار را وارد نمایید
مثال : Yourname@YourDomane.ext
لطفا مقدار را وارد نمایید
لطفا مقدار را وارد نمایید
لطفا مقدار را وارد نمایید

طبقه بندی موضوعی

پرسش های اتفاقی

پربازدیدترین ها