در گزارش‌ها از کثیر بن شاذان نقل شده است در محضر امام حسین(ع) بودم که فرزندش علی اکبر(ع) از حضرت‌شان انگور درخواست نمود. آن‌حضرت(ع) دست خود را به ستون مسجدالنبی(ص) زد و انگور و موز بیرون آورد و به او داد، و فرمود: «آنچه نزد خدا برای اولیای خدا است، بیش از این است».[1]

این روایت در کتاب دلائل الامامه طبری البته با سندی ضعیف نقل شده است و می‌دانیم که در این‌گونه گزارش‌ها اعتبار کتاب به تنهایی کفایت می‌کند، حتی اگر سندی هم برای آن ذکر نشود، البته به شرط آن‌که مخالف آموزه‌های قرآنی و امور مسلّم دینی نباشد.

این گزارش نیز از لحاظ محتوا منافاتی با آموزه‌های یاد شده ندارد؛ زیرا خداوندی که به عیسی(ع) قدرت زنده کردن مرده را می‌دهد و یا به مادرش مریم(س) رزق و روزی بدون حساب می‌دهد تا جایی که پیامبری مانند زکریا(ع) را شگفت‌زده می‌کند: «کلَّما دَخَلَ عَلَیها زَکرِیا الْمِحْرابَ وَجَدَ عِنْدَها رِزْقاً قالَ یا مَرْیمُ أَنَّی لَک هذا قالَتْ هُوَ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یرْزُقُ مَنْ یشاءُ بِغَیرِ حِساب»؛[2]‏ زکریا هر بار که در محراب بر او وارد می‏شد، نزد او [نوعی‏] خوراکی می‏یافت. [می‏]گفت: «ای مریم، اینها از کجا برایت آمده؟! و مریم در پاسخ می‌گفت: «اینها از جانب خدا است، که خدا به هر کس بخواهد، بی‌شمار روزی می‏دهد).

بر این اساس، هدیه‌کردن اعجازآمیز مقداری موز و انگور از سوی یک ولی خدا به فرزندش چندان اعجاب‌انگیز نبوده و در مقابل توانایی‌هایی که خدا به اولیائش داده بسیار اندک است؛ و از همین‌رو است که امام می‌فرماید: «ما عندالله لأولیائه اکثر» آنچه خدا به اولیائش هدیه داده، بیش از آن چیزی است که مشاهده کردید.

[1]. طبری آملی، محمد بن جریر، دلائل الامامة، ص 183، قم، بعثت، چاپ اول، 1413ق؛ طبری آملی صغیر، محمد بن جریر بن رستم، نوادر المعجزات فی مناقب الأئمة الهداة(ع)، محقق، مصحح، اسدی، باسم محمد، ص 242، قم، دلیل ما، چاپ اول، 1427ق؛ جمال الدین یوسف بن حاتم شامی‏، الدر النظیم فی مناقب الأئمة اللهامیم(ع)‏، ص 530 – 531، قم، مؤسسه نشر اسلامی، چاپ اوّل‏، 1420ق.

[2]. آل ‌عمران، 37.