با جست و جویی که در منابع دست اول حدیثی انجام شد روایتی که کاملا منطبق با متن ارائه شده باشد، مشاهده نشد[1]، امّا این روایت با تعابیر مختلف از معصومان (ع) نقل شده باشد که ما در این جا به دو نمونه بسنده می کنیم:

أ. امیر المؤمنین(ع) می فرماید: بنده‏اى که در برابر خدا مى‏ایستد باید از آشفتگى فکرى خود بکاهد، زیرا از نماز همان مقدارى که حضور قلب داشته نصیب اوست.[2]

ب. از امام رضا (ع) نقل شده که فرمود: نماز نیست مگر با وضوی پر آب و حاضر ساختن نیت و خلوص با یقین و توجه دل به خدا و ترک هر چیز غیر از خدا‏.[3]

در پایان بیان این نکته خالی از لطف نیست که اساساً ارزش اعمال عبادی به نیت و حضور قلب آن است و در عبادات هرچه نیت خالص تر و حضور قلب بیشتر باشد ارزش آن نیز افزون تر خواهد بود؛ از این رو باید تلاش کنیم نمازمان را از نیت های غیر خدایی و بدون مخاطبی که تنها لقلقه زبان است دور کرده و به نمازهای خدایی و در حضور خدا تبدیل کنیم.

این پرسش، پاسخ تفصیلی ندارد.