[1]. نساء، 4: «وَ آتُوا النِّساءَ صَدُقاتِهِنَّ نِحْلَةً فَإِنْ طِبْنَ لَکُمْ عَنْ شَیْ‏ءٍ مِنْهُ نَفْساً فَکُلُوهُ هَنیئاً مَریئاً»؛ و مهر زنان را (به طور کامل) به عنوان یک بدهى (یا عطیه،) به آنان بپردازید! (ولى) اگر آنها چیزى از آن را با رضایت خاطر به شما ببخشند، حلال و گوارا مصرف کنید».

[2]. مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه، ج 3، ص 262، دار الکتب الإسلامیة، تهران، چاپ اول، 1374ش؛ طباطبایى، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج 4، ص 169، دفتر انتشارات اسلامی، قم، چاپ پنجم، 1417ق.

[3]. تفسیر نمونه، ج 3، ص 262؛ حسینى جرجانى، سید امیر ابوالفتوح، آیات الاحکام، تحقیق، اشراقى سرابی، میرزا ولى الله، ج 2، ص 329 و 330، انتشارات نوید، تهران، چاپ اول، 1404ق.

[4]. آیات الاحکام، ج 2، ص 330؛ طبرسى، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، با مقدمه بلاغی، محمد جواد، ج 3، ص 12، انتشارات ناصر خسرو، تهران، چاپ سوم، 1372ش.

[5]. حسینى همدانى، سید محمد حسین، انوار درخشان، تحقیق، بهبودی، محمد باقر، ج 3، ص 342 و 343، کتابفروشى لطفی، تهران، چاپ اول، 1404ق.

[6]. نساء، 24: «... فَمَا اسْتَمْتَعْتُمْ بِهِ مِنْهُنَّ فَآتُوهُنَّ أُجُورَهُنَّ فَریضَةً ...»؛ و زنانى را که متعه [ازدواج موقت‏] مى‏کنید، واجب است مهر آنها را بپردازید.

[7]. تفسیر نمونه، ج 3، ص 335.