قبیله قریش دارای طوایف مختلفی بود که هرکدام بزرگی داشتند. مجموعه این بزرگان، قبیله بزرگ قریش را رهبری می‌کردند. در زمان زندگی ابوطالب، ایشان بزرگ طایفه بنی هاشم، ابوجهل بزرگ طایفه بنی مخزوم و ابوسفیان بزرگ طایفه بنی امیه بود. با رحلت ابوطالب در عام الحزن(سال حزن و اندوه) و نیز کشته شدن برخی از بزرگان قریش، رهبری قریش در ابوسفیان متمرکز شد. ابن خلدون در این‌باره می‌گوید: «چون ابوطالب وفات کرد و فرزندانش با رسول خدا(ص) مهاجرت کردند ... سرزمین مکه از بنى هاشم تهى شد و کار بنى امیه در سرورى بر قریش بالا گرفت و چون برخى از مشایخ بنى عبد شمس؛ مانند عتبة بن ربیعة و عقبة بن ابى معیط و غیر اینها در بدر کشته شدند، ابو سفیان بی‌هیچ رقیبى ریاست بر قریش را به عهده گرفت و در جنگ‌هایى؛ مانند احد و احزاب سردار آن قوم بود».[1]

---