حدیث موثّق، حدیثى است که راویان آن به رغم فساد و انحراف اعتقادى، -مانند واقفى بودن- یا از عامه بودن، از سوى عالمان شیعه، توثیق شده باشند، یا حدیثى که بعض راویان آن چنین و بعض دیگر، امامى و عادل یا ممدوح باشند.[1] در حقیقت راویان چنین حدیثى در حوزه اخلاق عارى از عیب و نقص‌اند، اما در حوزه عقیده دچار فسادند.
حدیث موثّق، حدیث قوى نیز نامیده شده است.[2]
در این‌که خبر موثّق مطلقاً حجّت است، یا در صورت عمل مشهور به مفاد آن دارای حجّیّت است و در غیر آن صورت حجّت نیست، میان عالمان حدیث، اختلاف نظر وجود دارد.[3] عقیده غالب بر آن است که حدیث موثّق مورد پذیرش قرار گیرد، اما این پذیرش نیز به صورت مطلق نیست، بلکه مشروط به شرایطی است؛ مانند عدم مخالفت با آیات و روایات صحیح.

---