حضرت شعیب(ع) -که اسمش ده بار در قرآن کریم ذکر شده است-،[1] یکی از پیامبران الهی برای قوم عرب بوده و به زبان عربی سخن می‌گفت.[2] او بعد از حضرت هود و حضرت صالح(ع) به دنیا آمده و معاصر و پدر خانم حضرت موسی(ع) بوده است.
او از نوادگان «مدین»[3] یکی از پسران حضرت اسماعیل(ع) است و قوم او هم که به سوى ایشان برانگیخته شد از فرزند زادگان مدین بودند و در سرزمین مدین زندگی می‌کردند.[4]
حضرت شعیب(ع) پیامبر قوم مدین بود و به دلیل این‌که دارای فصاحت و بلاغت زیادی بود و با قومش به نرمی و فصیح سخن می‌گفت، به «خطیب الانبیاء» معروف شد،[5] اما با این‌که بسیار کوشش نمود و به قومش پند و اندرز داد فقط گروهی به سخنانش گوش دادند و ایمان آوردند، ولی بقیه ‏آنان به نصایح او گوش نکردند کفر ورزیدند و برخی هم شرک ورزیدند و درخت «ایکه» را عبادت می‌کردند که به «اصحاب ایکه» معروف شدند، در نتیجه خداوند با گرمای شدید و ارسال زلزله آنان را عذاب نموده و هلاک کرد. و شعیب و پیروانش از این عذاب نجات یافتند.[6]
در چگونگی وفات و محل دفن حضرت شعیب بین تاریخ نویسان اختلاف نظر وجود دارد:
1. وقتی حضرت موسی(ع) با دختر شعیب نبیّ(ع) ازدواج کرد حضرت شعیب از مدین خارج شده و به مکه رفته و در همان‌جا در سن 140 سالگی وفات یافتند و در مسجد الحرام اطراف حجر الأسود دفن شده‌اند.[7]
2. حضرت شعیب(ع) در سرزمین حطّین یکی از روستاهای شام بین طبریه و عکا واقع در فلسطین دفن شده است که قبر دخترش صفورا نیز در همانجاست.[8]
3. حضرت شعیب به دست پادشاه ستمگری به نام «میشا ابن حزقیل» کشته شده است.[9]
برای آگاهی بیشتر از سرگذشت حضرت شعیب(ع)، قوم او و چگونگی نزول عذاب به آیات 85 تا 93 سوره اعراف و آیات 84 تا 95 سوره هود و آیات 78 تا 79 سوره حجر و آیات 176 - 191 سوره شعراء و به کتاب‌های تفسیری مراجعه شود.

---