قرآن کریم صريحاً نامى از حضرت خضر(ع) نبرده است، اما آیه‌ای وجود دارد که به سرگذشت فردی پرداخته و او را تنها به عنوان «بنده‌ای از بندگان خدا» معرفی می‌کند که مورد رحمت الهی قرار گرفته و عالم به اسرار شده است و حضرت موسی(ع) با او هم‌نشین شده تا از دانش او بهره ببرد. در روايات و تفاسیر اما اين شخص به نام «خضر» معرفى شده است. هم‌چنین از پاره‌اى روايات استفاده می‌شود که او داراى مقام نبوت، و از پيامبران مرسل بود كه خداوند او را به سوی قومش مبعوث ساخت، تا ایشان را به يكتاپرستى و اقرار به انبيا و رسل و كتب آسمانى دعوت نمايد. معجزه‌اش اين بود كه هرگاه اراده می‌فرمود به اذن الهی چوب خشک، يا زمين خشک و بی‌آب و علف سبز می‌شد؛ از اين جهت وى را خضر گفتند، در حالی‌که نام اصلیش بالیا [تاليا]،پسر ملكان، پسر عابر، ارفخشد، پسر سام، پسر نوح است.