واژه «خلود» از ریشه «خلد» در لغت به معناى دور شدن و خودداری از قرار گرفتن در موقعیتی است که چيزها را در معرض فساد قرار می‌دهد که نتیجه‌اش باقى‌ماندن بر ویژگی اولیه و تازگی خواهد بود. عرب هر چيزى را كه زود فاسد نمی‌شود، با كلمه‌ی خلود وصف می‌كند. و خلود در قیامت به معناى آن است که انسان همواره زنده بوده و در معرض فسادی که موجب مرگ می‌شود قرار نخواهد گرفت و قیامت را از آن جهت كه فناناپذير و جاويد است، «يوم الخلود» می‌گویند که معنای دیگرش همان «ابدیت» و «جاودانگی» خواهد بود.

يكى از ضروريات دين اسلام که قرآن بارها بر آن تأکید کرده، مسئله‌ی خلود و ابدیّت بعد از روز معاد است، چه نسبت به اهل بهشت و چه نسبت به اهل حهنم؛ یعنی فيوضات الهى دائماً شامل اهل بهشت می‌شود و عذاب بر اهل جهنم زياد می‌گردد؛ لذا معناى خلود اين است كه بهشتیان در بهشت و اهل جهنم در جهنم برای همیشه باقی می‌مانند.