خلقت به معنای آفرینش و پدید آوردن است. مشتقات ریشه «خلق» در قرآن کریم فراوان به کار رفته تا از این طریق بندگان به خالق نظام هستی متوجه شوند و از عبادت و بندگی غیر خدا دست بردارند.

خدای متعال در آیات مختلف به خلقت آسمان، زمین، ماه، خورشید، ستارگان، روز و شب، خود انسان و... و پیچیدگی و عظمت آفرینش آنها، انسان را به تفکر و تدبر وامی‌دارد، تا از این طریق به عظمت و بزرگی آفریننده آنها پی ببرند و بدانند که تنها کسی را سزاوار پرستش است آفریننده اینها است، نه بت‌های ساخته دست بشر.

از آن‌جا که خداوند متعال به مقتضاى اين‌كه واجب الوجود است و وجود او وابسته به چيزى نيست، هيچ محدوديتى و نقصى ندارد و همه كمالات را دارد، از جمله‌ی كمالات او فياض و بخشنده بودن است. و این با آفريدن و ايجاد كردن محقق می‌شود؛ لذا لازمه‌ی فياض بودن آفريدن است.

البته خلق و آفرینش به معنای مطلق تنها مختص خدا نیست، بلکه او بهترین آفریننده‌ها است. آن‌گونه قرآن کریم از زبان خود خداوند اعلام می‌کند که او بهترين آفریننده‌ها است فهميده مى‏‌شود كه خلقت تنها مختص به او نيست. و در حقیقت همين‌گونه است؛ زیرا که خلقت به معناى تقدير و اندازه‌گیری است، و تقدير يعنى مقايسه چيزى با چيز ديگر، و اين اختصاص به خداى تعالى ندارد، علاوه بر اين، در كلام خود خداى عز و جل خلقت به غير خدا هم نسبت داده شده است، آن‌جا كه فرمود: «وَ إِذْ تَخْلُقُ مِنَ الطِّينِ كَهَيْئَةِ الطَّيْرِ بِإِذْني‏ فَتَنْفُخُ فيها فَتَكُونُ طَيْراً بِإِذْني».

البته خلق و آفرینش خدا با خلق غير او از جهات گوناگون متفاوت است؛ به دلیل آن‌که اولاً: خداوند ماده و صورت اشيا را می‌آفريند، در حالی‌كه اگر انسان بخواهد چيزى را ايجاد كند تنها می‌‌‏تواند با استفاده از مواد موجود اين جهان صورت تازه‌‌‏اى به آن پدید آورد.

ثانیاً: خلقت و آفرينش خداوند، نامحدود است و او آفريدگار همه چيز است.ثالثاً: در آن‌جا كه انسان توانايى بر خلق و ایجادیک چیز پيدا می‌‌‏كند، آن خلقت نيز به اذن و فرمان خدا است كه بدون اذن او در عالم حتى برگى نمی‌‌روید و سنگی بر سنگی بنا نمی‌‌شود؛ لذا مفهوم خلقت و تحول و پديد آوردن داراى درجات بى‌‏شمار است. خدای متعال خود را به طور اصالت و مستقل خالق معرفى نموده و به طور غیر مستقل آن‌را به سلسله بشر داده است.