نخست باید گفت، در مورد افرادی که بیمارند و نمی‌توانند -و یا بسیار برایشان دشوار است- بایستند و یا بنشینند، خواندن دعا و قرآن به صورت درازکش هیچ ایرادی ندارد. و می‌دانیم این افراد حتی نماز را هم باید به صورت درازکش بخوانند.

البته سایر افراد بهتر است، تلاوت و دعایشان را با احترام بیشتری انجام دهند، با این وجود؛ اما این بدان معنا نیست که در حالت درازکش -البته اگر بی‌احترامی نشود- نتوان قرآن خواند و یا آن‌که پاداشی نصیب خواننده نخواهد شد.

توضیح آن‌که مسئله احترام و بی‌احترامی یک مفهوم عُرفی است. به این معنا که گاهی یک سخن یا کاری در فرهنگ مردم یک منطقه بی‌احترامی شمرده می‌شود، در حالی که در جایی دیگر چنین نیست. حتی همان کاری که در شرایط عادی بی‌‌احترامی است، ممکن است در شرایط خاص چنین مفهومی نداشته باشد.

مثلا در مجلس رسمی مهمانی که همه روی زمین نشسته‌‌اند، ممکن است دراز کردن پا بی‌ادبی و بی‌‌احترامی به حاضران باشد، ولی اگر آنها بدانند که فرد بیمار است و قادر به نشستن معمولی نیست، این کار را بی‌احترامی نمی‌‌دانند. و یا اگر برخی از آنها از سفر و یا فعالیتی دشوار برگشته باشند، دیگران نه تنها از دراز کردن پا ناراحت نمی‌شوند؛ بلکه به آنان توصیه می‌کنند تا با درازکردن پا راحت‌تر باشند!

از این‌رو بعید به نظر می‌رسد کسی خواندن قرآن از حفظ و در حال درازکش را بی‌‌احترامی به آن بپندارد. و اگر در برخی جوامع، خواندن قرآن یا دعاهای مختلف از روی کتاب و متن در حالت درازکشیده، نوعی بی‌‌ادبی تلقی شود، باید از چنین کاری در حضور جمع خودداری نمود، ولی این کار به یقین برای کسانی که توانایی خواندن آن‌را به صورت عادی ندارند، بی‌‌احترامی محسوب نمی‌شود و اشکال ندارد.[1]

[1]. ر. ک: امام خمینی، توضیح المسائل، ص 67،(احکام جنابت)، قم، مکتبه امیر المؤمنین(ع)، سال 1373ش.