اگرچه قرآن، حدیث قدسی و احادیث پیامبر(ص) و ائمه (ع) تماماً از خداوند نشأت گرفته‌‌اند؛ ولی تفاوتی بین آنها وجود دارد. قرآن سخن و کلامی است که لفظ و معنا از جانب خداوند است؛ اما در مورد حدیث قدسى دو نظریه وجود دارد: یکی نظریه میر داماد است وی در کتاب الرواشح السماویّه درباره حدیث قدسى معتقد است: حدیث قدسى، لفظ و معنایش وحى الهى است و فرق آن با قرآن این است که قرآن جنبه اعجاز هم دارد، اما در حدیث قدسى اعجاز نیست. حدیث نبوى: فقط معناى آن از وحى، ولى الفاظ آن از خود پیامبر(ص) است.[1] بر این اساس تفاوت حدیث قدسی با دیگر احادیث معصومان روشن است زیرا مسلم است در احادیث معصومان لفظ از جانب خداوند نیست.
نظریه دوم آن است که احادیث قدسی به آن دسته از احادیث گفته می‌شود که معنا از جانب خدا است ولی لفظ از سوی معصوم(ع) است؛ حال بر اساس این نظریه در مورد فرق بین احادیث قدسی با احادیث معصومان(ع) می‌توان گفت منبع و منشأ احادیث قدسی گویا رخدادها و حوادث خاصی است و به نوعی دارای شأن نزول هستند یعنی در مورد رخدادها و حوادث خاصی خداوند به یکی از اولیای خودش مطلبی را القا نمودند؛ ولی منبع احادیث دیگر معصومان(ع) گویا خزینه و منبع عمومی و کلی خداوند است که به آنها عطا فرموده است. شاید به همین جهت در احادیث قدسی - به صورت قال الله عز و جل - مستقیماً به خداوند استناد داده می‌شود؛ ولی در دیگر احادیث چنین استنادی مستقیماً به ذات خداوند متعال داده نمی‌شود.

---