در زمان جاهلیت برخی با وادار نمودن کنیزان خود به زنا، از این راه سوداگرى می‌کردند، که در این مورد نهى صریح آمد: «وَ لا تُکْرِهُوا فَتَیاتِکُمْ عَلَى الْبِغاءِ إِنْ أَرَدْنَ تَحَصُّناً»؛[1] و کنیزان خود را براى دست‌یابى متاع ناپایدار زندگى دنیا مجبور به خود فروشى نکنید، اگر خودشان می‌خواهند پاک بمانند!
کلمه «فتیات» معناى کنایی آن کنیزان است.[2]
ممکن است اشکال شود که چون (ان شرطیّه) متضمن شرط است، مفهوم آیه چنین خواهد شد که اگر کنیزان اراده پاک‌دامنی و عفت نداشته باشند و بر آنها چنین عملى ناگوار نیاید، واداشتن آنان بر عمل منافی عفت مانعى نخواهد داشت.
پاسخش این است که چنین مفهومی را نمی‌توان از آیه برداشت کرد زیرا اگر کنیزی مایل به نجابت و عفت نباشد دیگر اکراه او بر زنا معنایی نخواهد داشت(زیرا او به میل خود به دنبال این گناه می‌رود).[3] به عبارت دیگر، اگر نهى از اکراه را مشروط کرده به این‌که اگر خودشان خواستند عفت داشته باشند، بدان جهت است که اکراه در غیر این صورت تحقق پیدا نمی‌کند.
بعضى از مفسران در شأن نزول این بخش از آیه گفته‌‏اند؛ عبدالله بن اُبَىّ شش کنیز داشت که آنان را به خودفروشى وادار می‌کرد تا خود سود آن را ببرد. هنگامى که حکم اسلام درباره عفت و پاکدامنی (در همین سوره) نازل شد، آنها به خدمت پیامبر(ص) آمده و از این ماجرا شکایت کردند، که به دنبال آن، آیه فوق نازل شده و صاحبان کنیزان را از چنین کاری منع کرد.[4]

---