روایت شده است: هنگامى که خداوند متعال از روحش در آدم دمید و آدم به صورت بشر در آمد، نشست و عطسه‏اى کرد، به او الهام شد که بگوید: "الْحَمْدُ للهِ رَبِّ الْعالَمِینَ‏" او نیز حمد خدا کرد و خداوند متعال در پاسخش فرمود: «یَرْحَمُکَ الله لِهَذَا خَلَقْتُکَ لِتُوَحِّدَنِی وَ تَعْبُدَنِی وَ تُحَمِّدَنِی وَ تُؤْمِنَ بِی وَ لَا تَکْفُرَ بِی وَ لَا تُشْرِکَ بِی شَیْئاً»؛[1] [اى آدم!] خدا تو را رحمت کند؛ براى آن تو را آفریدم که یگانه‌ام خوانى، مرا بپرستى، مرا سپاس ‏گوئى، مرا باور داشته باشی، مرا انکار نکنى و شریکی برایم نگیرى.
بنابراین، نخستین حمد و سپاس خدا از بشر به‌طور الهام واقع شده است،[2] و اولین خطاب خداوند متعال به حضرت آدم(ع) توأم با رحمت بود.[3]

---