در مکه و اطراف مسجد الحرام نشانه‏هاى روشنى از خدا پرستى و توحید و معنویت به چشم مى‏خورد. دوام و بقاى این نشانه ها در طول تاریخ در برابر دشمنان نیرومندى که قصد نابود ساختن آن را داشتند، یکى از معجزات است. آثارى از پیامبر بزرگى مثل ابراهیم )ع( در آن باقى مانده؛ مانند زمزم، صفا، مروه، رکن، حطیم، حجر الاسود، حجر اسماعیل که هر کدام تاریخ مجسمى از قرون و اعصار گذشته است.

از میان این نشانه‏هاى روشن، مقام ابراهیم است. مقام به جای دو قدم گفته می شود.[1]و چون محلى است که در آن ابراهیم، به خاطر بناى کعبه، و یا به خاطر انجام مراسم حج و یا براى دعوت عمومى مردم براى انجام این مراسم بزرگ، ایستاد، به آن مقام ابراهیم می گویند..[2]

در مورد تفسیر و معنای "مقام ابراهیم" سخن واحدی وجود ندارد، بلکه سخنان متعدد و متفاوتی پیرامون آن وجود دارد که ما به بعضی از آنها اشاره می کنیم:

الف. بعضی بر این اعتقادند که تمام "حج" از اول تا آخرش (همه اعمال آن) مقام ابراهیم است.

ب. عده ای بر این باورند که مقام ابراهیم همه حج نیست، بلکه بعضی از اعمال آن؛ مانند: "عرفه" و "مشعر الحرام" و "جمرات سه‏گانه" است.

ج. برخی نیز اعتقاد دارند که "تمام حرم مکه"، مقام ابراهیم محسوب مى‏شود.

د. گرچه هر کدام از این موارد ذکر شده به گونه ای یادآور رشادت ها و فداکاری های حضرت ابراهیم (ع) است، ولى با توجه به ادله ای که ارائه می نماییم و با در نظر گرفتن ظاهر آیه به نظر می رسد که منظور از آن، همان مقام معروف ابراهیم است و آن نقطه‏اى است در نزدیکى خانه کعبه که هم اکنون سنگ مخصوصى که اثر پاى ابراهیم بر آن نمایان است در آن جا است و حجاج بعد از انجام طواف به نزدیک آن مى‏روند و نماز طواف به جا مى‏آورند.[3]

روایاتى از ائمه معصومین (ع) در کتاب های معتبر نقل شده که اشاره به همین قول اخیر دارد، در این جا بعضی از آنها را بیان می نماییم.

در کافى از امام صادق (ع) در تفسیر جمله: "فِیهِ آیاتٌ بَیِّناتٌ" آمده است شخصى از امام صادق (ع) پرسید: این آیات بینات چیست؟ فرمود: "یکى مقام ابراهیم است که ابراهیم بر بالاى آن ایستاد و جاى پایش در سنگ نشست، و دیگر حَجر الاسود، و سوم حِجر اسماعیل است".[4]

إبراهیم تیمی‏ می گوید: امام صادق (ع) بر من تکیه داد و فرمود: "اى ابراهیم! آیا مى‏خواهى اجر طواف خود را بدانى؟ عرضه داشتم: فدایت شوم بله. فرمود: هر کس با معرفت به خانه خدا بیاید و هفت بار طواف کند و دو رکعت نماز در مقام ابراهیم بگذارد، خداى تعالى ده هزار حسنه به او مى‏دهد و ده هزار درجه بالایش مى‏برد ...".[5]

با دقت در این دو روایت معلوم می شود که منظور از "مقام ابراهیم" همین مقام معروف است که حاجی ها بعد از طواف پشت سر آن قرار می گیرند و دو رکعت نماز طواف به جا می آورند.

فخر رازی در استدلال بر این مطلب به ادله ای تمسک جسته است که ما به بعضی از آنها اشاره می کنیم.

اول: روایت شده وقتی که جابر طوافش را تمام کرد به طرف مقام رفت و آیه شریفه "وَ اتَّخِذُوا مِنْ مَقامِ إِبْراهِیمَ مُصَلًّى" را تلاوت نمود، این دلالت می کند بر این که منظور از مقام ابراهیم همین مکان معروف آن است.[6]

دوم: این نام در بین عرف مردم به همین مکان اختصاص دارد و دلیلش این است که اگر کسی از اهل مکه از مقام ابراهیم بپرسد، همین جایگاه را به او معرفی می کنند.

سوم: این که پای حضرت ابراهیم روی سنگی فرو برود، این از روشن ترین دلیل ها بر وحدانیت خدا و معجزه ابراهیم است. براین اساس، اگر این سنگ را به ابراهیم اختصاص بدهیم (مقام ابراهیم بدانیم) بهتر از این است که جایگاهی غیر از این را به ابراهیم اختصاص دهیم.

چهارم: خداوند می فرماید: "از مقام ابراهیم، عبادت گاهى براى خود انتخاب کنید". و جایی از حرم (غیر از مکان معروف به مقام) نسبت به عبادت تعلق خاصی ندارد، پس باید همین مکان را به مقام ابراهیم اختصاص بدهیم.

پنجم: مقام ابراهیم جای برخاستن او است و از طریق روایات ثابت شد که آن حضرت (بنابر یک قول) هنگام شستن پایش روی این سنگ ایستاد، اما ایستادنش روی موضعی دیگر ثابت نیست.[7]

بنابراین، مقام ابراهیم سنگى است که جاى پاى ابراهیم (ع) در آن نقش بسته است. اخبار بسیار زیادى در دست است که دلالت دارد بر این که سنگ اصلى که ابراهیم بر روى آن مى‏ایستاده تا دیوار کعبه را بالا ببرد در زیر زمین، در همین مکانى که فعلاً مقامش مى‏نامند دفن شده و مقام ابراهیم کنار مطاف، روبروى ضلع ملتزم قرار دارد.[8]