24 ذی الحجه روز مباهله
«مباهله» در لغت از ماده «بهل» (بر وزن اهل) به معناى رها كردن و قيد و بند را از چيزى برداشتن است، و به همين جهت هنگامى كه حيوانى را به حال خود واگذارند تا نوزادش بتواند به آزادى شير بنوشد، به او «باهل» مى‏گويند، و «ابتهال» در دعا به معناى تضرع و واگذارى كار به خدا است.
و در اصطلاح از نظر مفهوم متداول كه از آيۀ مباهله گرفته شده، مباهله به معناى نفرين كردن دو نفر به يكديگر است بدين ترتيب كه افرادى كه با هم در باره يک مسئله مهم مذهبى گفت‌وگو دارند در يک‌جا جمع شوند و به درگاه خدا تضرع كنند و از او بخواهند كه دروغ‌گو را رسوا سازد و مجازات كند.[1]

روز بیست و پنجم ذیقعده، هم زمان با دحوالارض است. «دَحو» به معنای بسط و گسترش است.[1] بعضی نیز آن‌را به معنای تکان دادن چیزی از محل اصلی‌اش تفسیر کرده‌اند.[2]
منظور از دحوالارض(گسترده شدن زمین) این است که در آغاز، تمام سطح زمین را آب‌های حاصل از باران‌های سیلابی نخستین فراگرفته بود.
این آب‌ها، به تدریج در گودال‌های زمین جای گرفتند و خشکی‌ها از زیر آب سر برآوردند و روز بروز گسترده‌تر شدند. از طرف دیگر، زمین در آغاز به صورت پستی‌ها و بلندی‌ها یا شیب‌های تند و غیر قابل سکونت بود. بعدها باران‌های سیلابی مداوم باریدند، ارتفاعات زمین را شستند و دره‌ها گستردند. اندک اندک زمین‌های مسطح و قابل استفاده برای زندگی انسان و کشت و زرع به وجود آمد. مجموع این گسترده شدن، «دَحو الارض» نام‌گذاری می‌شود.[3] بنابر این دحوالارض یعنی گسترش یافتن زمین.

در اسلام يكي از با ارزش‌ترین چیزها علم و دانش است. در برخی از آیات قرآن، هدف از رسالت انبیا، این‌گونه بیان شده است: «اوست كه در ميان مردم بى‏سواد، پيامبرى از خودشان برانگيخت تا آيات او را بر آنان بخواند و آنان را [از آلودگى‏هاى فكرى و روحى‏] پاكشان كند و به آنان كتاب و حكمت بياموزد، و آنان به يقين پيش از اين در گمراهى آشكارى بودند».[i] اهدافی که در این آیه بیان شده‌اند تماماً بازگشت به علم و آگاهی انسان‌ها می‌کند؛ یعنی خداوند در مرحلهٔ اول، انبیا و اولیای الاهی را فرستاده، تا فهم و آگاهی انسان را نسبت به خالق و ... بالا ببرند و از گمراهی درآرند.

جامعۀ پیشرفته و وارسته، با توجه به تعریف فرهنگ‌ها، ادیان و مکاتب مختلف خواهد بود؛ لذا تعریف وارستگی در هر جامعه بستگی به فرهنگ و آموزه‌هایی دارد که در آن جامعه حاکم است. و شاخصه‌های آن‌را دین و فرهنگ آن جامعه بیان می‌کند. بنابر معیار و تعریفی که دین اسلام از پیشرفت و وارستگی دارد، جامعه‌ای وارسته است که شهروندانش به آموزه‌ها، تعالیم و دستورات اخلاقی و اجتماعی اسلام پای‌بند باشند و آن رفتارها را در جامعۀ خود به اجرا در آورند.
از نگاه اسلام، زندگی اجتماعی و روابط افراد یک جامعه و وظایف یک شهروند در قبال مردم و جامعه‌ای که در آن زندگی می‌کند، دارای اصول و ضوابطی است که هر فرد مسلمان در مناسبات و رفتارهای اجتماعی خود ملزم به رعایت آنها است.

عید فطر یکی از اعیاد بزرگ دین اسلام  است. «عید» به معناى بازگشت، و «فطر» به معنای گشودن و باز شدن چیزی است.^[1] و به مناسبت این‌که در پرتو اطاعت‏ یک‌ماه مبارک رمضان، صفا و پاکى فطرى نخستین به روح و جان باز می‌‌گردد، و آلودگی‌‌ها که بر خلاف فطرت است، از میان می‌‌رود، به این روز عید فطر گفته شده است.

«شَهْرُ رَمَضانَ الَّذي أُنْزِلَ فيهِ الْقُرْآنُ هُدىً لِلنَّاسِ وَ بَيِّناتٍ مِنَ الْهُدى‏ وَ الْفُرْقان‏»
پروردگار مهربان را سپاس گزاریم که در واپسین روزهای ماه بندگیش، نیز در آستانه عید سعید فطر به ما این توفیق را ارزانی داشت تا بتوانیم خادمی کوچک برای قرآن کریم باشیم.
ضمن آرزوی پذیرش طاعات و عبادات به اطلاع کاربران ارجمند پایگاه اسلام کوئست می رسانیم که از این پس می توانند با انتخاب سوره و آیه مورد نظرشان، پرسش های مرتبط با آن را همراه با ترجمه و تلاوت، مشاهده و استماع فرمایند.
ما هنوز در آغاز راهیم و امیدواریم با توجه به بستر فراهم شده به تدریج بتوانیم دائرة المعارفی از پرسش های قرآنی را با سبکی نوین در اختیار دین پژوهان گرامی قرار دهیم. دعایتان را پشتوانه حرکتمان قرار دهید و با نقد و نظر در این راه با ما همگام شوید.
لینک بخش قران کریم: http://islamquest.net/fa/quran

«هيچ تشنگى و خستگى، و گرسنگى در راه خدا به آنها نمى‏رسد و هيچ گامى كه موجب خشم كافران مى‏شود برنمى‏دارند، و ضربه‏اى از دشمن نمى‏خورند، مگر اينكه به خاطر آن، عمل صالحى براى آنها نوشته مى‏شود زيرا خداوند پاداش نيكوكاران را تباه نمى‏كند».[1] (توبه/ 120)
گاهی همین که با حضورت در روزهای بزرگی چون روز قدس، دشمن خدا و اسلام را به خشم در می‌آوری ارزش دارد
مشت را نشان بده، خودش می‌ترسد
به خشم که آمد به او بگو: «قُلْ مُوتُوا بِغَیْظِکُم»؛[2] بگو با همین خشم بمیرید.

[1] . توبه، 120.
[2] . آل عمران، 119.

«قدر» معانی متعددی دارد؛ مانند:1. قدرت،2. تقدير و اندازه‌گيرى،[1] 3. تنگ‌گرفتن،[2] 4. آنچه را که خداوند برای بندگان در نظر گرفته و معین و حتمی نموده،[3] 5. مساوی بودن یک چیز با چیز دیگر بدون کم و زیاد بودن،[4] 6. بیان مقدار و کمیت یک چیز، چه در محسوس و چه در غیر محسوس؛ مثل عظمت و بزرگی یک چیز.[5]

روزه نوعی تمرین تهذیب، تزکیه نفس و راهی مناسب برای تحقق تسلط انسان بر نفس خویش و مبارزه با هوس های نفسانی است، روزه عاملی مؤثر در راه تحقق بخشیدن به مهم ترین هدف و فلسفه حیاتی انسان، یعنی کمال و قرب الاهی است.
خداوند با تشریع روزه فرصتی مناسب را در بیشتر روزهای سال به ویژه در ماه مبارک رمضان در اختیار انسان قرار داده تا او استعداد بالقوه اش را در راه رسیدن به قرب الاهی به فعلیت رسانده، به مقام خلیفة اللهی خویش نزدیک گردد. چه این که روزه هر چه آثار و فوائد بدنی و اخلاقی و اجتماعی دارد، در مسیر تقوا است، همان گونه که قرآن کریم می فرماید:«اى افرادى كه ايمان آورده‏ايد! روزه بر شما نوشته شده، همان ‏گونه كه بر كسانى كه قبل از شما بودند نوشته شد، تا پرهيزكار شويد».[1]

ماه مبارک رمضان و گرفتن روزه در این ماه پر فضیلت، دارای آداب و شرایطی است كه در این فرصت به برخی از آنها اشاره می شود:
1. رؤیت هلال ماه
یکی از آداب ماه مبارک رمضان دیدن هلال این ماه شریف است. در کتاب «سنن النبی» به نقل از «تهذيب» شیخ طوسی (ره) ذكر شده است: آنچه از سنت رسول خدا (ص) ثابت شده، اين است كه آن حضرت خود، متصدى رؤيت هلال ماه مبارك رمضان مي شد.[1]